Let op: de website is verhuisd naar fritsvanderwaa.nl

de Volkskrant van 10-10-1994, Pagina 11, Kunst, recensie

Elektrisch versterkt krijtje in De Suite

De Suite Muziekweek: Action Painting. Amsterdam, De IJsbreker.

Het echtpaar Rester, grondleggers van De Suite, zal nooit hebben vermoed dat hun serie huisconcerten ooit nog eens zou leiden tot een publieke tatoeage-sessie. Nog altijd stelt De Suite zich ten doel jonge musici een podium te bieden. Het podium is inmiddels omgebouwd tot een jaarlijks thema-festival.

Muziek & Beeld is ditmaal de rode draad van een achttal concerten in de IJsbreker en De Duif. 'Interdisciplinariteit' is het sleutelbegrip. Zo heeft De Suite musici aangemoedigd samen te werken met studenten van de Utrechtse Hogeschool voor de Kunsten. Daarnaast is er een Stockhausen-programma, een concert met film en muziek, en neemt pianist Håkon Austbø een voorschot op het Skrjabin-programma met computergestuurd kleurorgel dat komende maand door het Residentie Orkest wordt uitgevoerd.

Bij het openingsconcert in De IJsbreker bleef de interdisciplinariteit grotendeels steken in 'simultaneïteit', wat niet hetzelfde is. Phoenix van Ryo Noda ging vergezeld van een danseres, Kirsten de Graaff, wier aanwezigheid Noda's kwispelige lyriek, die bij saxofonist Hubert-Jan Hubeek in niet geheel smetteloze handen was, vrijwel geheel van het toneel vaagde.

Ook in Sirene, een collectieve improvisatie van De Graaf, Hubeek, pianist Frank Mol en sneltekenaar Remco Polman, moest de muziek het afleggen tegen het veel indringender geluid van Polmans elektrisch versterkte krijtje, en de theatrale aanblik van vier schoolborden.

Als het concert één indruk heeft nagelaten dan is het die op het schouderblad van een zekere Mariecke, die zich door tatoeëerder Wayne een Omega-achtige krulfiguur liet aanmeten. Hoewel de zelf rijkelijk gedecoreerde artiest vakwerk leverde was de ambiance klinisch: eerder die van een bezoek aan de tandarts dan van een atelier.

De operatie, overgebracht op beeldschermen, maakte deel uit van Religious Codes, een saxofoonstuk van Stefan Signer. De muziek werd met verve uitgevoerd door Raaf Hekkema, maar heeft weinig meer te bieden dan omtrekkende bewegingen - en dreigende septiemen bij het in aanslag brengen van de tatoeëerstift. En een geruststellend Da Capo wanneer het werk zijn einde nadert.

Alleen de samenwerking tussen Hekkema en kunstenaar Jeroen Kee leidde tot een succesvolle combinatie van muziek en beeld. Hekkema is zo'n veelbelovend muzikant waar De Suite in wezen voor bedoeld is. Bovendien heeft hij als componist van een eigen altsax-Suite, met uitgekiende multiphonics en dialoog-effecten, wel iets te berde te brengen.

De substantie van deze Suite is dun uitgesmeerd. Maar dat bleek een voordeel in combinatie met het live uitgevoerde schilderwerk van Kee, die bij elk deel van het stuk een nieuwe glazen ruit voorzag van fragiel lijnenspel.

Dat die panelen langs elkaar konden bewegen in een houten raamwerk, moet welhaast een subtiele verwijzing geweest zijn naar de oorsprong van De Suite - tussen de schuifdeuren.


© Frits van der Waa 2006