Let op: de website is verhuisd naar fritsvanderwaa.nl

de Volkskrant van 23-12-1996, Pagina 9, Kunst, recensie

Alleen luxeproblemen in illustere Messiah

The Messiah van Händel, door The English Concert o.l.v. Trevor Pinnock. Concertgebouw, Amsterdam, 21 december.

Bernard Shaw kon zich een eeuw geleden nog opwinden over het gebruik om Händels Messiah uit te voeren met bezettingen van tegen de duizend man, tegen elk historisch en muzikaal besef in. De tijden zijn veranderd, al heeft het zo lang geduurd dat Shaw het niet meer heeft mogen meemaken. Aan de illustere Messiah die zaterdag in het Concertgebouw klonk kwamen niet meer dan, pakweg dertig zangers en evenzoveel instrumentalisten te pas.

Trevor Pinnock en het door hem opgerichte The English Concert moeten het werk in de loop van de jaren al tientallen, zo niet honderden malen hebben gespeeld. Toch had hun vertolking niets routineus, al was het eerder een puntgave dan een indringende uitvoering. Het eveneens door Pinnock opgerichte koor opereerde met een weergaloze souplesse en perfectie, de strijkersklank was smetteloos gepolitoerd, en de vier solisten waren om door een ringetje te halen. Naast sopraan Nancy Argenta en tenor Anthony Rolfe-Johnson viel vooral Gerald Finley op, een bariton met een krachtig geluid en een welsprekende voordracht. Alt Catherine Wyn-Rogers, die zich aanvankelijk ietwat op de vlakte leek te houden, kwam in de aria He was despised tot een grote diepgang.

Händel heeft de Messiah - bijna drie uur muziek - in drie weken tijd geschreven, een bovenmenselijke prestatie, zeker gezien het gehalte van het werk. Toch getuigen sommige onderdelen van het werk eerder van vakmanschap dan van inspiratie: vooral de harmonische ondergrond van de op zichzelf briljante koorfuga's is een beetje stereotiep. Niettemin bevat het werk geweldige hoogtepunten, zoals het befaamde Hallelujah, waarmee het tweede deel besluit, en dankzij enkele coupures namen die in de loop van het concert in frequentie toe.

Dat de schoonheid misschien al te hemels is, en de perfectie leidt tot een zeker gebrek aan felheid en dramatiek, is kenmerkend voor de nieuwe Engelse oude-muziektraditie. Een luxeprobleem eigenlijk.


© Frits van der Waa 2006