Let op: de website is verhuisd naar fritsvanderwaa.nl

de Volkskrant van 25-02-1997, Pagina 12, Kunst, recensie

Zelden gehoorde Italiaanse barok met liefde uitgevoerd

D'Astorga en Lotti, door het Freiburger Barockorchester en het Balthasar Neumann-Chor o.l.v. Ivor Bolton. Concertgebouw, Amsterdam, 22 februari. Radio 4: 25/2, 20.00 uur.

Sterven is iets anders dan doodgaan. Doodgaan is eenduidig, in sterven schuilt een zekere schoonheid. En nergens is sterven zo mooi als in muziek. Dat bewees het Freiburger Barockorchester zaterdag tijdens het Matineeconcert met twee nagenoeg onbekende werken uit de Italiaanse barok, een Stabat Mater van Emanuele d'Astorga en een Requiem van Antonio Lotti.

D'Astorga was vijf jaar ouder, Lotti achttien jaar ouder dan Bach. Stilistisch bezien horen ze tot een eerdere generatie - daarbij heeft kerkmuziek hoe dan ook licht archaïsche trekjes. Desondanks doet het werk van Lotti moderner aan dan dat van de jongere d'Astorga.

Diens Stabat Mater ademt ondanks een grote diversiteit aan expressiemiddelen vooral een nobele eenvoud. De rol van het orkest is bescheiden; soms zwijgt het zelfs voor korte tijd. Deze a cappella gezongen passages zijn bijzonder ontroerend, mede dank zij het vloeiende, versmolten geluid van het Balthasar Neumann-Chor. Dit ensemble van achttien zangers is er een van het soort dat de laatste jaren meer en meer in opkomst is: een klein, gespecialiseerd gezelschap, waarvan de zangers zowel de koor- als de solopartijen voor hun rekening nemen, wat de uitvoering een hoge mate van eenheid geeft.

Lotti's Requiem is een veel geraffineerder werk, met dramatische contrasten tussen de verschillende onderdelen, een meer zelfstandige rol voor het orkest en bovenal een grote rijkdom aan ideeën. Schitterend is bijvoorbeeld het contrast tussen het lage, door twee mannentrio's gezongen Rex tremendae en daaropvolgende Recordare dat in dunne, langgerekte lijnen opstijgt naar een ijle hoogte.

Het Freiburger Barockorchester, een van de vooraanstaande ensembles in de oude-muziek-sector, werd wegens ziekte van zijn vaste dirigent Thomas Hengelbrock aangevoerd door de Engelsman Ivor Bolton. Zijn samenwerking met de musici getuigde van een groot wederzijds vertrouwen en bovenal van gedeelde liefde en begrip voor dit zelden gehoorde repertoire.


© Frits van der Waa 2006