de Volkskrant, Kunst & Cultuur, 18 juli 2006 (pagina 14)
Vonkende vertolking van 'Don Giovanni'
Don Giovanni van Mozart. Door het Vlaams Radio Orkest, Kamerkoor Nederlandse Conservatoria en
solisten onder leiding van Vincent de Kort. 15 juli, Concertgebouw, Amsterdam.
Met wat lappen, een tafel en wat subtiele lichteffecten bracht regisseur Laurence Dale
zaterdagavond een vrijwel complete, zij het eenmalige opera-enscenering in het Amsterdamse
Concertgebouw. Dat lukt niet met elke opera, en Dale had dan ook behoorlijk de wind in de rug.
Don Giovanni, het gezamenlijk product van librettist Lorenzo da Ponte en componist Wolfgang
Amadeus Mozart wordt al meer dan twee eeuwen beschouwd als een van de allerbeste opera's uit de
muziekgeschiedenis.
Dale, die een carrière als zanger heeft verruild voor het regisseursvak, heeft beslist
kijk op de zaak. Zelfs al waren de zangers die met het Vlaams Radio Orkest en dirigent Vincent de
Kort waren meegekomen niet alle uit het juiste Mozarthout gesneden, de vonken vlogen er toch vanaf,
desnoods met een flakkerend vibrato erachteraan. Daar was in de eerste plaats de Zweedse sopraan
Malin Byström debet aan, in haar overtuigende afschildering van Donna Anna's wanhoop en
wraakzucht. Ook Annemarie Kremer, die de rol van Donna Elvira eerder dit jaar vertolkte in het
fiasco dat Opera Zuid van dezelfde opera wist te maken, zet haar aandeel graag kracht bij met een
stevige tremulant.
Dat was ook wel nodig, omdat De Kort zijn musici niet alleen scherp spel, maar ook dermate
enthousiaste contrasten en accenten ontlokte dat het orkest de zangers meermalen dreigde te
overstemmen. Vooral de brave knecht Leporello (de Mexicaanse bas Noé Colin) had moeite om tegen
de pauken en de hoorns op te boksen, maar ook de zoetgevooisde en stijlvolle bariton van Henk Neven
kwam er niet steeds boven uit. Hoewel Neven misschien te veel de ideale schoonzoon is om ook nog een
ideale – want een tikje vileine – Don Giovanni te zijn, blijkt uit alles dat hij aan het begin
staat van een mooie carrière.
Samen met de iets te ijverig dribbelende hulpkrachten van het Kamerkoor Nederlandse Conservatoria
en de overige zangers benutten ze het podium van het Concertgebouw tot in alle hoeken. Moord en
doodslag, verleidingspogingen en persoonsverwisselingen, grafscène en hellevaart kregen
dusdanig suggestief gestalte dat het gemis aan een decor zich geen moment deed gevoelen. Bovendien
werden op de achtergrond de muzikale naden tussen aria's en recitatief op listige wijze weggewerkt
door fortepianist Jaap Dieleman, hetgeen de vaart en doorgang alleen maar bevorderde.
De feeststemming onder het publiek bereikte een kookpunt op het moment dat de Don door de Stenen
Gast met zijn trombones onder tafel werd gewerkt, en hield aan tot ver nadat de laatste blijmoedige
noten van het overlevende sextet verklonken waren.
© Frits van der Waa 2006
