de Volkskrant, Kunst & Cultuur, 18 september 2006 (pagina 10)
Rondgang van orkest tot aan Paard van Troje
De naam is anders, de frequentie verdubbeld tot vier keer per jaar. Dag in de Branding
voert de bezoeker langs de Haagse muziek in al haar gedaanten.
Op het laatste ogenblik stappen er vier meisjes in die, zodra de bus vertrekt, losbreken in
lieflijk meerstemmig gezang. De speciale dienst, alleen voor de bezoekers van het Haagse festival
Dag in de Branding, rijdt van het Spui naar de Kloosterkerk, waar ensembles van het Koninklijk
Conservatorium en organist Jan Hage hun beste krachten wijden aan muziek voor orgel, blazers en
slagwerk. Ongebruikelijke combinaties, componisten van velerlei pluimage, maar steeds muziek
met een Haags accent. Want daar gaat het om bij de eerste Dag in de Branding.
Voorheen heette het Festival in de Branding, een evenement dat ongeveer eens per twee jaar
plaatsvond. Maar dat vonden de organisatoren, waaronder de Johan Wagenaar Stichting en het
Platform voor Nieuwe Muziek, 'te incidenteel'. Daarom is het festival veranderd in een
concertmarathon, en de frequentie opgevoerd tot vier keer per jaar. Van drie uur 's middags tot
drie uur 's nachts kan het publiek zich laven aan nieuwe klanken. Daarbij worden scheidslijnen
tussen genres en culturen niet ontzien: zo begint de eerste Dag in de Branding bij het
Residentie Orkest in de Anton Philipszaal, en eindigt hij in het Paard van Troje met
stimulerende house-muziek.
The Flames of Quietude heet het werk van de in Nederland gevestigde Amerikaanse componiste
Vanessa Lann dat het Residentie Orkest en dirigent Etienne Siebens die middag in de première
brengen. Het vlammetje onder dit stuk brandt inderdaad erg rustig. Ondanks een paar passages met
ratelend slagwerk en twee trompettisten die elkaar claxonnerend toeblazen vanaf de balkons, blijft
de muziek langzaam om zijn eigen as draaien, zonder werkelijk van zijn plaats te komen. Dan zijn
Tango Waltz van Diderik Wagenaar en Dame Blanche van Cornelis de Bondt een stuk
spannender. Dat zijn dan ook stukken die zich al bewezen hebben.
Het ensemble LOOS staat in het Paard, maar komt uit dezelfde harde Haagse hoek. Saxofonist
Peter van Bergen en zijn trawanten laten als een soort Explosieven Opruimings Dienst hun
muzikaal dynamiet gecontroleerd ontploffen. Petra Dolleman (what's in a name?) levert
action-painting, en filmer Joost van Veen roept bij Huib Emmers Vortex dezelfde retro-sferen
op als het orgel met zijn sixties-sound.
Veel belangstelling is er 's avonds in Korzo voor Sottenschip, een nieuw muziektheaterstuk
van regisseuse Boukje Schweigman en componiste Anke Brouwer. De schilder Jeroen Bosch en zijn
Duitse tijdgenoot Sebastian Brant, een satirische schrijver, hebben de inspiratie geleverd voor
dit stuk, maar daar is in de voorstelling zelf niets van terug te zien. Brouwer heeft mooie
klanken verzonnen en de beelden van Schweigman zijn oogstrelend, maar voor het overige hebben
de twee kunstbedenksters, beiden van de jongste lichting, blijkbaar totaal langs elkaar heen gewerkt.
Een dolende mimespeler ontmoet twee zangeressen. Daarvan is er één (Keren Motseri)
gestoken in een prachtig kostuum met drakenkop en -vleugels. De andere, Fanny Alofs, lijkt weggelopen
uit het Land van Ooit. Samen zingen ze de tekst van Brant, in het Engels in plaats van in het
oorspronkelijke Duits, maar evengoed nietszeggend in deze context. Het begeleidende strijkkwartet
zit warempel in een soort schuitje, maar blijkt op den duur op rolletjes te lopen, wat tevens het
eind van de voorstelling inluidt. De titel Sottenschip mag thuishoren op een Dag in de
Branding, maar uiteindelijk raakt de voorstelling kant noch wal.
© Frits van der Waa 2006
