de Volkskrant, Kunst & Cultuur, 9 maart 2015
Exercitie in nietszeggendheid
Moeder Ravage, door: SepiaZebra. Regie: Shiri Limor. Muziek: Roi Nachshon. Gezien: 6/3, Korzo, Den Haag. Herh. Amsterdam (28 en 29/3).
Een witte, met twee grote bakfietswielen uitgeruste babyvleugel is het voornaamste attractiepunt van Moeder Ravage, een muziektheatervoorstelling van SepiaZebra. Het voertuig is voorzien van een vloertje dat plaats biedt aan een bespeelster en een gitarist. Het hele kavalje maakt in vijftig minuten tijd een rondje over het podium, voortgetrokken door actrice Robijn Wendelaar.
De bedenkers van de voorstelling beloven nogal wat: 'muziektheater over bedenkelijke ideologieën, een indringend pleidooi tegen gemakszuchtig oorlogsdenken', dat alles als vrije variatie op Brechts Mutter Courage. Inderdaad opent Wendelaar met een beschrijving van een moeder en drie kinderen, maar daarna verliezen de teksten die ze declameert aanmerkelijk aan samenhang. Bovendien worden ze gaandeweg overstemd door de muziek van Roi Nach-shon, een 40-jarige Israëlische, in Nederland werkende componist.
Taal en muziek doen niets met elkaar en hebben alleen gemeen dat er vrijwel geen sprake is van enige ontwikkeling. Aanvankelijk dwarrelen de door zeven musici voortgebrachte tonen nog een beetje interessant langs elkaar heen, maar al snel klonteren ze samen in een monotoon kwartenritme. Het is een soort taaie procesmuziek waarin geen procedure te bekennen valt. Een enkele klankcombinatie, zoals die van piano en elektrische gitaar, levert intrigerende timbres op, maar daar blijft het bij.
Tussendoor is er nog een tweede rijdend podium in het spel, en komt een slagwerker met een lampje boven zijn hoofd langswandelen. Uiteindelijk laat de muziek weer ruimte voor de zeurende, slissende dictie van de spreekster, en is de cirkel rond. De makers van Moeder Ravage maken hun pretenties in geen enkel opzicht waar, en het resultaat is helaas niet meer dan een exercitie in nietszeggendheid.
© Frits van der Waa 2015
