de Volkskrant, Kunst & Cultuur, 15 maart 2016
Teamgeest NBE manifesteert zich in sonore harmonieën
Schumann+, door het Nederlands Blazers Ensemble. 13/3, Philharmonie, Haarlem. Herhaling: Amsterdam (20 en 29/4), Ede (21/4), Muiden (23/4), Helmond (24/4), Den Haag (1/5).
Met zijn pianocompositie Davidsbündlertänze uit 1837 gaf Robert Schumann uiting aan zijn liefde voor Clara Wieck, en maakte bovendien duidelijk dat er twee zielen in zijn borst huisden. De onstuimige kant van zijn persoonlijkheid noemde hij Florestan, de milde, lankmoedige kreeg de naam Eusebius. Achter elk van de achttien deeltjes van Davidsbündlertänze is met een E of een F aangegeven wie van de twee aan het woord is, behalve waar ze in samenspraak zijn.
Bij het Nederlands Blazers Ensemble, dat het stuk voor ensemble heeft laten bewerken door Hans van der Heide en Micha Hamel, is dat prachtig te zien, want tijdens de voorstelling wordt Schumanns handschrift op een groot scherm geprojecteerd. Bovendien verschijnt op gezette tijden ook Hamel in beeld, namelijk bij de acht door hem toegevoegde variaties, waarin hij aan de haal gaat met de oorspronkelijke noten. Die zijn soms uitgesproken schumannesk, maar af en toe ook baldadig. Zo is er een jazzy Lazy Groove met een grauwende bastrombone en duiken er reminiscenties op aan Bach en Prokofjev, wiens Romeo en Julia met een zeer wijde muzikale bocht in het parcours wordt opgenomen. Zo bezien schuilen er in deze Davidsbündlertänze geen twee, geen drie, maar vele zielen. Niet voor niets heet het programma Schumann+.
De teamgeest van het Nederlands Blazers Ensemble manifesteert zich in sonore harmonieën, fraaie solo's en veel aandacht voor de woelige emotionele contrasten. Minpuntje is dat Schumanns intrigerende ritmische dubbelzinnigheden bij de vertaling van piano naar ensemble af en toe onder tafel zijn geraakt, zodat de muziek soms iets te veel hup-twee-drie wordt. Maar de vele kleurencombinaties en het uitstekende samenspel – en vooral ook die avontuurlijke uitbreidingen – maken dat weer helemaal goed.
© Frits van der Waa 2016
