de Volkskrant van 2 oktober 1992, Kunst, recensie
Argerich straalt energie en stille bezetenheid uit
Rossini, Beethoven en Franck door het Koninklijk Concertgebouworkest en Martha Argerich o.l.v.
Heinz Wallberg. Concertgebouw, Amsterdam. Herhaling: 2 en 4 oktober. Radio 4: 7 oktober, 20.00 uur.
De niersteen die Riccardo Chailly op het ziekbed wierp, beroofde daarmee ook het Concertgebouwpubliek
van wat een boeiende confrontatie tussen twee temperamentvolle musici had kunnen worden. Meesterpianiste
Martha Argerich kreeg nu inval-dirigent Heinz Wallberg als tegenspeler in Beethovens Eerste pianoconcert.
De dienstbare opstelling van Wallberg verhinderde niet dat het een vertolking van grote allure werd.
Dat Argerich ietwat domineerde in het krachtenspel tussen solist en orkest had eerder te maken met de
levende bezieling waarmee ze elke noot en elke frase vervult, dan met dynamisch overwicht. Want
spierballenpianistiek is Argerich vreemd. Ook zij maakt zich dienstbaar, in haar geval aan de
componist.
De manier waarop ze haar eigen partij door het orkestaandeel vlocht verried geen spoor van
routine-slijtage en was werkelijk concertant: het was geen machtsstrijd, maar een dans waarin de twee
partners elkaar energie leken toe te voegen – al was het duidelijk de soliste die leidde.
Argerichs uitstraling, een soort van stille, geconcentreerde bezetenheid, is des te magnifieker
doordat ze zo vanzelfsprekend, haast onbewust, is. Argerich koketteert niet. Ze lijkt zichzelf, als
persoon dan, zelfs bijna weg te willen cijferen.
En zelfs als pianiste zet ze haar licht onder de korenmaat. Weliswaar treedt Argerich geregeld op
in allerlei kamermuzikale bezettingen, als pianoduo met Alexander Rabinovitch, of, zoals nu, als
concertpianiste. Maar ze heeft al meer dan tien jaar geen solo-recitals gegeven en schuift het besluit
om dat weer te gaan doen voortdurend voor zich uit.
Voor haar bewonderaars is dat natuurlijk bijzonder jammer. Die moeten zich er voorlopig maar mee
troosten dat ze volgende week nog drie keer te horen is bij Het Gelders Orkest in Schumanns
pianoconcert. En als ze het Amsterdamse programma nog gaan bijwonen moeten ze een flinke portie lawaai
op de koop toe willen nemen. Wallberg toonde zich namelijk in Rossini's Gazza ladra-ouverture
en in de Symfonie van Franck een ware houwdegen. Een reden te meer om Chailly een voorspoedig herstel
toe te wensen.
© Frits van der Waa 2006
