de Volkskrant van 26 maart 1993, Kunst, recensie
Benepen Mozart van Anima Eterna
Schubert, Mozart en Mendelssohn door Anima Eterna o.l.v. Jos van Immerseel. Vredenburg, Utrecht.
Anima Eterna, het orkest van dirigent en fortepianist Jos van Immerseel is een sympathieke club,
maar de vergelijking met de eredivisie-spelers van Brüggen en Koopman kan het niet
doorstaan. Trouwens, de vergelijking met het niveau dat het orkest twee jaar geleden in een
schitterende cd-serie met Mozart-pianoconcerten bereikte, doorstond het woensdag in
Muziekcentrum Vredenburg evenmin. Hoe onsportief het ook is om een live-optreden naast een
plaat-opname te leggen, toch staken benepen spel en toonhoogtedeviaties met name in de
houtblazerssectie te vaak de kop op om als incidenten afgedaan te kunnen worden.
Vooral Mozarts pianoconcert nr. 21, KV 467 had daar onder te lijden. Het werk nam de plaats
op het programma in waar eerder het Vierde pianoconcert van Beethoven was aangekondigd. Zo te
horen was het niet alleen het publiek dat die wijziging niet had verwacht.
Aan Van Immerseel lag het niet. Die deed de bescheiden klank van de fortepiano schitteren. De
avontuurlijke improvisaties die hij in de cadenzen ten beste gaf maakten dit concert, wisselvallig
en wel, toch gedenkwaardig.
Ook als dirigent is Van Immerseel een flamboyante persoonlijkheid. Een hoogtepunt was het
entre acte-deeltje waarmee hij een uittreksel uit Schuberts Rosamunde-muziek besloot.
Het leek wel nieuw gecomponeerd, zo precies en zo fijnzinnig. Het was een rijkdom aan geest die
zich in dit programma voortdurend liet vermoeden maar slechts zelden volledig materialiseerde.
Ook in Mendelssohns zelden gespeelde Reformatie-Symfonie stonden prachtige transparante
passages, nu eens riant, dan weer van een uiterste, wankelbare broosheid tegenover momenten
van foezelig, twijfelachtig tumult. Maar daaraan is Mendelssohn, die zelf al niet tevreden was
over dit gelegenheidswerk, medeschuldig.
© Frits van der Waa 2006
