de Volkskrant van 24 mei 1993, Kunst, recensie
Heidens kabaal bij EO
Radio Symfonle Orkest. Concertgebouw, Amsterdam. Radio 4: 28 mei, 11.00.
Nu alle omroepen, tot de TROS en Veronica toe, goede sier maken met eigen, soms illustere
concertseries, heeft ook de Evangelische Omroep zich geroepen gevoeld iets aan
klassieke-muziekcultuur te doen.
Iemand, mogelijk bij de EO zelf, maar misschien ook wel bij het Radio Symfonie
Orkest, heeft een potje onbekende Russen opgekookt dat er op van een afstand heel
aardig uitzag. Als opwarmer Tsjaikovski's symfonische fantasie Francesca da Rimini,
dan het in 1969 gecomponeerde Vioolconcert van Pjotr Iljitsj' jongere naamgenoot
Boris Tsjaikovski, en om het af te ronden
de Vierde Symfonie van Sergej Tanejev.
De EO heeft nog veel te leren.
Hoe je je achterban naar het Concertgebouw krijgt bijvoorbeeld. Of hoe je een
programmablaadje zonder onzin, fouten en omissies samenstelt. Het kan bijvoorbeeld
raadzaam zijn even een partituur of een opname van zo'n vioolconcert van B. (Boris)
Tsjaikovski (geen familie) te raadplegen.
Het respect voor het strakke en zuivere spel van violist Valentin Suk werd
getemperd door het vermoeden dat juist hij wel eens degene geweest kan zijn die
dit onbeholpen, lammenadige, herkauwende dreutelstuk heeft opgediept uit het
vergeetboek waar het thuishoort.
Het stuk bleek een kolfje naar de hand van dirigent Rudolf Barsjai, die ook in
de overige programma-onderdelen de indruk wekte dat er net zo goed een metronoom
voor het orkest had kunnen staan.
Op het scherzo en de finale van Tanejevs Vierde had men kennelijk enigszins
gestudeerd. In sommige passages was zelfs een zweem te bespeuren van de kleur en het
leven dat Tanejev met zijn muziek beoogde.
Voor het overige ontplooide Barsjai een onthutsende belangstelling voor heipaal-directie
en heidens kabaal. Het orkest daarentegen toonde bovenal interesse in het benadrukken
van ongewenste soepaspecten, wat in het langzame tweede deel van Tanejevs symfonie
onaangenaam strookte met de wijze waarop Barsjais lepel in de brijpot roerde.
Het was ten hemel schreiend.
© Frits van der Waa 2006
