de Volkskrant van 31 januari 1994, Kunst, recensie
Engelse Jane Glover dirigeert een alleraardigst familieconcert
Noordhollands Philharmonisch Orkest o.l.v. Jane Glover. Concertgebouw, Haarlem.
Dirigenten in rok of dirigenten in een rok, daar zou in deze geëmancipeerde wereld toch geen verschil tussen moeten zijn. En toch. Vrouwelijke dirigenten zijn er, om te beginnen, nauwelijks. En als ze er al zijn, dringen ze niet door tot de top.
Wat dat betreft slaat het Noordhollands Philharmonisch Orkest geen slecht figuur, door binnen twee weken tijd twee vrouwelijke dirigenten - dit weekeinde de Engelse Jane Glover en binnenkort de Franse Nicolette Fraillon - de baton in handen te geven.
En toch. Jane Glover is een dirigente met een behoorlijke staat van dienst: ze heeft in eigen land vooral naam gemaakt als operadirigente. Waarom moet zo iemand, die opgetreden heeft in Glyndebourne en Covent Garden, nu uitgerekend voor een familieconcert worden uitgenodigd? Om de honderden kinderen in het Haarlemse Concertgebouw te laten zien dat een vrouw voor een orkest de normaalste zaak van de wereld is? Ook best, maar geef zo iemand dan ook de gelegenheid te laten zien wat ze waard is.
Hoe belangrijk en onmisbaar dit soort concerten ook zijn, en hoe goed het ook is dat een muzikant het niet te hoog in de bol heeft, toch kropen er gevoelens van plaatsvervangende schaamte binnen. De uitgebreide versie van Ravels Ma mere l'Oye was stilzwijgend van het programma afgevoerd. De resterende vijf sprookjesmuzieken werden telkens ingeleid door kinderen die eigen gedichten voordroegen, met aandacht aan elkaar gepraat door Leoni Jansen. Voor de pauze klonken een lief balletmuziekje van Pierné en een dirigentloos slagwerkstuk van Minoru Miki. Als familieconcert was het alleraardigst. Maar het is uiteraard nauwelijks mogelijk om enige diepgang te bereiken als je na elk, toch al bescheiden muziekstukje weer een poos op non-actief wordt gezet. Dat valt niet mee voor een dirigent, en nog minder voor een heel orkest.
Het pleit voor Glover dat ze er desondanks in slaagde om Ravel telkens weer opnieuw in de rails te zetten en, hoe kortstondig ook, de suggestie van betovering op te roepen.
© Frits van der Waa 2006
