de Volkskrant van 14 maart 1994, Kunst, recensie
Edwards interpreteert strak en trefzeker
Berlioz, Messiaen en Boulez. door het Rotterdams Philharmonisch Orkest en Joanna McGregor o.l.v. Sian Edwards. De Doelen, Rotterdam.
Onder de stoet van gastdirigenten die dit seizoen Rotterdam aandoet is de Engelse Sian Edwards vast niet de geringste. Edwards is nu 34 jaar, en werd al in een vroeg stadium van haar carrière opgemerkt door grote collega's als Simon Rattle en Bernard Haitink. Sinds vorig jaar is ze chef bij de English National Opera. Ze is een van de weinigen die wel eens zouden kunnen maken dat je binnenkort het antwoord op de vraag 'Noem eens een bekende vrouwelijke dirigent' niet meer schuldig hoeft te blijven.
Het programma waarmee ze haar Nederlandse debuut maakte was niet van het soort waarmee je een makkelijk succes boekt. Het werk van drie grote Franse componisten, Berlioz, Messiaen en Boulez, stelt heel verschillende eisen. Bovendien is Boulez' Rituel in memoriam Bruno Maderna een stuk waarin de verschillende muzikantengroepen min of meer zelfstandig opereren, zodat de rol van de dirigent ogenschijnlijk heel beperkt is.
Hoewel Edwards toonde dat ze van wanten weet, zijn haar interpretaties eerder strak en trefzeker dan flamboyant. Vooral in de beide Berlioz-ouvertures was wat meer souplesse en een sterkere fusie van de orkestklank op zijn plaats geweest. Het werk van Berlioz is dit seizoen bij het Rotterdams Philharmonisch het middelpunt van een omvangrijke serie concerten. Ook nu weer viel op hoe wisselvallig zijn voortbrengselen kunnen zijn. De ouverture Le roi Lear vervalt hier en daar in plichtmatigheden, terwijl die voor Les Francs-Juges voortdurend verrassend en fantasierijk is. Edwards zette hier de contrasterende sferen fraai tegenover elkaar.
In Messiaens Oiseaux exotiques verving pianiste Joanna McGregor het aplomb dat we kennen van Messiaens echtgenote Yvonne Loriod door flair en lichtvoetigheid. Wat het werk inboette aan felheid won het aan perspectief, mede dankzij het kleurrijk weerwerk waartoe Edwards het ensemble van blazers en slagwerkers wist te bewegen.
Hoewel de dirigente in vele passages van Boulez' Rituel een afwachtende houding moest aannemen, terwijl de deelnemers aan de muzikale processie langstrokken, maakten de alerte reacties op de momenten dat ze het gezag hervatte voelbaar dat geen aspect aan haar controle ontsnapte - of het moet de dynamiek van het soms iets te stevig schallende koper zijn geweest. Rituel is groots en ingetogen, en de emotie, die er zeker is, wordt zelden expliciet beleden. Voorzover de indruk van dit ene concert maatgevend is zijn de allure en het temperament van Sian Edwards daarmee in overeenstemming.
© Frits van der Waa 2006
