de Volkskrant van 10-10-1994, Pagina 11, Kunst, recensie
Elektrisch versterkt krijtje in De Suite
De Suite Muziekweek: Action Painting. Amsterdam, De IJsbreker.
Het echtpaar Rester, grondleggers van De Suite, zal nooit hebben
vermoed dat hun serie huisconcerten ooit nog eens zou leiden tot een publieke
tatoeage-sessie. Nog altijd stelt De Suite zich ten doel jonge musici een
podium te bieden. Het podium is inmiddels omgebouwd tot een jaarlijks
thema-festival.
Muziek & Beeld is ditmaal de rode draad van een achttal concerten in de
IJsbreker en De Duif. 'Interdisciplinariteit' is het sleutelbegrip. Zo heeft
De Suite musici aangemoedigd samen te werken met studenten van de Utrechtse
Hogeschool voor de Kunsten. Daarnaast is er een Stockhausen-programma, een
concert met film en muziek, en neemt pianist Håkon Austbø een voorschot
op het Skrjabin-programma met computergestuurd kleurorgel dat komende maand
door het Residentie Orkest wordt uitgevoerd.
Bij het openingsconcert in De IJsbreker bleef de interdisciplinariteit
grotendeels steken in 'simultaneïteit', wat niet hetzelfde is. Phoenix
van Ryo Noda ging vergezeld van een danseres, Kirsten de Graaff, wier
aanwezigheid Noda's kwispelige lyriek, die bij saxofonist Hubert-Jan Hubeek in
niet geheel smetteloze handen was, vrijwel geheel van het toneel vaagde.
Ook in Sirene, een collectieve improvisatie van De Graaf, Hubeek, pianist
Frank Mol en sneltekenaar Remco Polman, moest de muziek het afleggen tegen
het veel indringender geluid van Polmans elektrisch versterkte krijtje, en de
theatrale aanblik van vier schoolborden.
Als het concert één indruk heeft nagelaten dan is het die op
het schouderblad van een zekere Mariecke, die zich door tatoeëerder
Wayne een Omega-achtige krulfiguur liet aanmeten. Hoewel de zelf rijkelijk
gedecoreerde artiest vakwerk leverde was de ambiance klinisch: eerder die van
een bezoek aan de tandarts dan van een atelier.
De operatie, overgebracht op beeldschermen, maakte deel uit van Religious
Codes, een saxofoonstuk van Stefan Signer. De muziek werd met verve
uitgevoerd door Raaf Hekkema, maar heeft weinig meer te bieden dan
omtrekkende bewegingen - en dreigende septiemen bij het in aanslag brengen
van de tatoeëerstift. En een geruststellend Da Capo wanneer het werk
zijn einde nadert.
Alleen de samenwerking tussen Hekkema en kunstenaar Jeroen Kee leidde tot een
succesvolle combinatie van muziek en beeld. Hekkema is zo'n veelbelovend
muzikant waar De Suite in wezen voor bedoeld is. Bovendien heeft hij als
componist van een eigen altsax-Suite, met uitgekiende multiphonics en
dialoog-effecten, wel iets te berde te brengen.
De substantie van deze Suite is dun uitgesmeerd. Maar dat bleek een voordeel
in combinatie met het live uitgevoerde schilderwerk van Kee, die bij elk deel
van het stuk een nieuwe glazen ruit voorzag van fragiel lijnenspel.
Dat die panelen langs elkaar konden bewegen in een houten raamwerk, moet
welhaast een subtiele verwijzing geweest zijn naar de oorsprong van De Suite
- tussen de schuifdeuren.
© Frits van der Waa 2006
