de Volkskrant van 09-04-1996, Pagina 6, Kunst, recensie
Archibudelli laat tonen te vaak langs elkaar schurken
Wolf, Ravel en Reger, door Archibudelli, m.m.v. George Pieterson.
Concertgebouw, Amsterdam.
Het concert dat Archibudelli, het strijkersclubje rond cellist Anner Bijlsma
en violiste Vera Beths, zaterdagavond gaf had veel weg van een geanimeerde
discussie met versprekingen. Bijlsma en de zijnen halen weliswaar het
onderste aan expressie uit de kan, maar krijgen vaak het lid van de
onzuiverheid op de neus. Dit soort strijd tussen willen en kunnen kan een
uitvoering extra spanning geven, het effect was nu onbehaaglijk. Al te
dikwijls klonken er tonen die zich eerst langs elkaar moesten schurken
voordat ze een akkoord bereikten.
Wolfs Italienische Serenade en Regers Klarinetkwintet bevatten dan ook de
nodige wispelturigheden. Vooral het Klarinetkwintet waait harmonisch
gesproken alle kanten uit. Hoewel George Pieterson zijn tonen prachtig in het
woelige strijkersweefsel priemde, blijft dit stuk een beetje een gewrochte
affaire. Pas in het slotdeel krijgt de klarinet van Reger de buitelingen
toebedeeld waar hij recht op heeft.
Daardoor stond het stuk daartussen, Ravels Sonate voor viool en cello, op
eenzame hoogte. Want de echtelieden Beths en Bijlsma zijn in alle opzichten
aan elkaar gewaagd, en hoewel ook zij de muzikale essentie hoger stellen dan
oppervlakkige schoonheid, triomfeerde in dit kat-en-muisspel van karige
lijnen de geest wel degelijk over de materie.
© Frits van der Waa 2006
