de Volkskrant van 25-02-1997, Pagina 12, Kunst, recensie
Zelden gehoorde Italiaanse barok met liefde uitgevoerd
D'Astorga en Lotti, door het Freiburger Barockorchester en het
Balthasar Neumann-Chor o.l.v. Ivor Bolton. Concertgebouw, Amsterdam, 22
februari. Radio 4: 25/2, 20.00 uur.
Sterven is iets anders dan doodgaan. Doodgaan is eenduidig, in sterven
schuilt een zekere schoonheid. En nergens is sterven zo mooi als in muziek.
Dat bewees het Freiburger Barockorchester zaterdag tijdens het Matineeconcert
met twee nagenoeg onbekende werken uit de Italiaanse barok, een Stabat Mater
van Emanuele d'Astorga en een Requiem van Antonio Lotti.
D'Astorga was vijf jaar ouder, Lotti achttien jaar ouder dan Bach.
Stilistisch bezien horen ze tot een eerdere generatie - daarbij heeft
kerkmuziek hoe dan ook licht archaïsche trekjes. Desondanks doet het
werk van Lotti moderner aan dan dat van de jongere d'Astorga.
Diens Stabat Mater ademt ondanks een grote diversiteit aan expressiemiddelen
vooral een nobele eenvoud. De rol van het orkest is bescheiden; soms zwijgt
het zelfs voor korte tijd. Deze a cappella gezongen passages zijn bijzonder
ontroerend, mede dank zij het vloeiende, versmolten geluid van het Balthasar
Neumann-Chor. Dit ensemble van achttien zangers is er een van het soort dat de laatste
jaren meer en meer in opkomst is: een klein, gespecialiseerd gezelschap,
waarvan de zangers zowel de koor- als de solopartijen voor hun rekening
nemen, wat de uitvoering een hoge mate van eenheid geeft.
Lotti's Requiem is een veel geraffineerder werk, met dramatische contrasten
tussen de verschillende onderdelen, een meer zelfstandige rol voor het orkest
en bovenal een grote rijkdom aan ideeën. Schitterend is bijvoorbeeld het
contrast tussen het lage, door twee mannentrio's gezongen Rex tremendae en
daaropvolgende Recordare dat in dunne, langgerekte lijnen opstijgt naar een
ijle hoogte.
Het Freiburger Barockorchester, een van de vooraanstaande ensembles in de
oude-muziek-sector, werd wegens ziekte van zijn vaste dirigent Thomas
Hengelbrock aangevoerd door de Engelsman Ivor Bolton. Zijn samenwerking met de musici getuigde van een groot wederzijds vertrouwen
en bovenal van gedeelde liefde en begrip voor dit zelden gehoorde repertoire.
© Frits van der Waa 2006
