de Volkskrant van 26-09-1997, Pagina 12, Kunst, recensie
Intieme scenes doen het goed in Aida voor Ahoy'
Aida van Giuseppe Verdi. Concertante uitvoering door de Württembergische
Philharonie Reutlingen, het Opera in Ahoy'-koor en
solisten o.l.v. Roberto Paternostro. 24 september, Concertgebouw, Amsterdam.
Het valt op het eerste gezicht niet mee de twee Aida's die elkaar deze week
het gras voor de voeten wegmaaien uit elkaar te houden. We hebben het hier niet over de Aïda die morgenavond onder auspiciën van
Joop van den Ende in de Amsterdam Arena wordt opgevoerd, maar over die andere
Aida, die eind januari in de Rotterdam Ahoy' te zien is, en, om de verwarring
nog wat groter te maken, woensdag al te horen was in het Amsterdamse
Concertgebouw. Een slimme methode om de Aida-met-puntjes alsnog de kaas van
het brood te eten, al lijkt dat niet erg nodig: nu al is er meer dan tachtig
procent van de kaartjes verkocht. Het concert was bovendien een mooie
gelegenheid om opnames te maken voor de cd die tijdens de voorstellingen te
koop zal zijn.
Het verhaal van Aida speelt zich af tegen de achtergrond van een oorlog
tussen de Egyptenaren en de Ethiopiërs. Gezien het menigvuldig
langstrekken van heerscharen is het geen wonder dat juist deze opera zo
dikwijls onderworpen is aan grootschalige ensceneringen op eigenaardige
locaties. Maar uiteindelijk gaat het toch weer om zo'n onverslijtbare
driehoeksverhouding: de liefde tussen de Egyptische veldheer Radamès
en de Ethiopische slavin Aida (die natuurlijk eigenlijk een prinses is), met
Amneris, de dochter van de farao, als jaloerse derde. De geschiedenis loopt
verrukkelijk slecht af, want Radamès en Aida sterven in een onderaards
gewelf, met muzikale bijstand van Amneris, die rouwt om haar verloren liefde.
Bij de concertante 'voorpremière' in het Concertgebouw waren het juist
dergelijke intieme, bijna kamermuzikale scènes die het mooist tot hun
recht kwamen, mede dankzij de voortreffelijke houtblazers van de
Württembergische Philharmonie Reutlingen. Voor het overige spreekt uit
de benadering van dirigent Roberto Paternostro eerder straffe discipline dan
aandacht voor lyriek en detail, zoals ook de prestaties van het 130-koppige
koor eerder imponeren door kracht dan door verfijning. Maar met Ahoy' voor
ogen zijn dit ongetwijfeld waardevolle eigenschappen.
Ook de zangers zijn robuuste, op hun taak berekende types. Wel is het jammer
dat Maurizio Frusoni (Radamès) een wat eenzijdig geluid produceert dat
bleek afsteekt bij het raffinement van Olga Romanko (Aida) en de felheid van
Stefania Toczyska (Amneris). Opvallend was ook het bescheiden, maar
overtuigende aandeel van Claudio Otelli, in de rol van Aida's vader Amonasro.
Als concertante uitvoering is deze Aida niet verbluffend - en wat er met al
dat gekuch en die tussentijdse applauspogingen van die cd moet worden is ook
nog maar de vraag. Maar het is een solide muzikale basis voor wat wel eens
een bezienswaardige enscenering zou kunnen worden.
© Frits van der Waa 2006
