de Volkskrant van 07-04-1999, Pagina 14, Kunst, Recensie
Nauta dringt eindelijk toch door tot Chopin
MUZIEK Chopin-recital, door Folke Nauta. Concertgebouw, Amsterdam (2/4).
Chopin is honderdvijftig jaar dood. Dat wil zeggen, officieel duurt het nog een half jaartje, maar dat belet de heren pianisten niet nu al aan het herdenken te slaan.
Voor Nikolai Lugansky is op 18 april de Grote Zaal van het Concertgebouw gereserveerd. Rian de Waal is al een poosje bezig: eind deze maand volgt de derde en laatste aflevering van zijn Chopin-serie in de Kleine Zaal. Daar bracht ook Folke Nauta op Goede Vrijdag een hommage aan de grootmeester van de nocturne, de polonaise en de mazurka.
Nauta trok vijf jaar geleden de aandacht door op twintigjarige leeftijd het Scheveningen Internationaal Muziek Concours te winnen. Sindsdien is hij met lof afgestudeerd, en heeft nog enkele andere prijzen gewonnen.
In het licht van al die veelbelovendheid stelde zijn Chopin-recital aanvankelijk nogal teleur. In technisch opzicht staat hij natuurlijk volkomen boven de materie, maar datgene wat Chopins muziek uniek maakt - de poëzie, de zwier, de hartstocht en bovenal het vermogen om die zwarte bak met snaren te laten zingen als een harp of een bronzen klok - bleef gedurende de eerste helft van zijn optreden nagenoeg buiten beeld.
Nauta etaleerde zijn overigens met smaak bijeengebrachte bloemlezing als een boeket droogbloemen, sec en prozaïsch. Aan inzet en toewijding ontbrak het hem niet, en het vuurwerk van snelle notenguirlandes dat hij afstak was bewonderenswaardig. Maar er ging weinig warmte van uit. Alleen in de passages waar dromerige akkoorden en arpeggio's bepalend zijn voor het discours zweemde iets door wat op coloriet leek.
Des te verrassender was de omslag die zich na de pauze aftekende in Nauta's spel, alsof hij, nu de eerste barrière genomen was, zich met musiceren kon gaan bezighouden, in plaats van met optreden.
Zijn vertolking van de Derde Sonate was een verademing. Hier wist hij wel degelijk reliëf en kleur in de melodieën aan te brengen, de ritmiek een verend, bijna dansant karakter te verlenen en tegelijkertijd de dramatische lijn in het oog te houden.
Aan het slot van het derde deel dreigde de oude vlakheid weliswaar nog even de kop op te steken, maar in de halsbrekende, met grote allure gebrachte Finale rekende Nauta daar definitief mee af. Of hij het in zich heeft om een werkelijk groot Chopin-vertolker te worden is nog de vraag, maar hij slaagt er in elk geval in om door te dringen tot het hart van diens klankwereld.
Als het even meezit, althans.
© Frits van der Waa 2006
