de Volkskrant van 26-11-2001, Pagina 10, Kunst, Recensie
Zwangerschapsaria met veiligheidsspelden
Flight, opera van Jonathan Dove, door de Nationale Reisopera o.l.v. David Parry en Richard Jones. 23 november, Rabotheater, Hengelo. Herh.: Rotterdam (26/11), Breda (28/11), Eindhoven (30/11), Utrecht (4/12), Groningen (6/12), Maastricht (8/12), Den Haag (10/12), Arnhem (12/12) en Apeldoorn (16/12).
Vertraging op een vliegveld wordt een feestje, zo niet voor de gestrande reizigers die de voorstelling Flight bevolken, dan toch zeker voor het publiek. Er mag gelachen worden bij deze opera, en dat gebeurt dan ook veelvuldig. Wat wil je anders, als één van de dames in een klassieke woede-aria ontsteekt, maar haar man in de rusten telkens sussend 'Ssst!' roept?
Flight is entertainment op hoog niveau, met een stevige dosis spot, maar ook met subtielere sentimenten. De Nationale Reisopera heeft de enscenering overgenomen van de Glyndebourne Touring Opera, die het werk in 1998 in première bracht. Bij de overname waren enkele zangers inbegrepen alsmede dirigent David Parry, die nu het Noordhollands Philharmonisch - met succes - wegwijs heeft gemaakt in de aanstekelijke muziek van Jonathan Dove (42).
Werkelijk alles is prima in orde aan deze opera. Het blijspel-achtige libretto van April de Angelis is gevat in rappe en rake rijmen, die geen moment geforceerd aandoen. De muziek van Dove, die veel naar Nixon in China van John Adams geluisterd moet hebben, is motorisch, evocatief en gehuld in schitterende klankgewaden. Al is het harmonische arsenaal een tikje eenzijdig, Doves melodische vindingrijkheid weegt daar ruimschoots tegen op.
De zangers, alle tien ongeveer even belangrijk en merendeels nog aan het begin van hun carrière, zijn voortreffelijk. De swingende enscenering van Richard Jones, ingestudeerd door Geoffrey Dolton, de decors, belichting en visuele trouvailles zijn een lust voor het oog.
Hoog in de verkeerstoren zetelt de vluchtleidster (Mary Hegarty, coloratuursopraan), wier aankondigingen steevast voorafgegaan worden door een ping-pong-signaal. Beneden in de hal huist een vluchteling (Christopher Robson, countertenor), die een spilfunctie in de intrige heeft. Een kibbelend echtpaar (Richard Coxon en Machteld Boumans) is op zoek naar de romantiek van weleer. Een oudere vrouw, wachtend op haar veel jongere verloofde, wordt gespeeld door Nuala Willis, een zo donkere alt dat je op het eerste gehoor echt even moet kijken of hier geen verklede man in het spel is.
Voorts is er een man die op weg is naar Minsk (Hubert Claessens) vergezeld door zijn vrouw (Annelies Lamm), die op een gegeven moment een heuse zwangerschapsaria vol pampers en veiligheidsspelden te zingen krijgt. Zoiets had een mannelijke librettist nooit kunnen verzinnen. En dan zijn er natuurlijk een steward en een stewardess (Quirijn de Jong en Nerys Jones) die het waar mogelijk met elkaar doen.
Het aardige is dat al deze personages zo worden neergezet dat ze ontstijgen aan het karikaturale dat de meeste van hen aanvankelijk aankleeft. Daarbij voorziet het libretto op listige wijze in dubbele conversaties en ensemblestukken waarin de stemmen op allerlei manieren met elkaar gecombineerd worden. Met zo veel muzikale en theatrale verrassingen, en een fantastische ontknoping die letterlijk en figuurlijk een hoge vlucht neemt, is Flight een voorstelling die geen moment verveelt.
© Frits van der Waa 2006
