de Volkskrant van 30-03-2002, Pagina 7, Kunst, Recensie
Dreuzelmuziek toch betoverend
Glass Reflections, door Conjunto Ibérico o.l.v. Elias Arizcuren. 26 maart, Concertgebouw, Amsterdam.
Er zijn twee Bachianas Brasileiras van Heitor Villa-Lobos en dan houdt het al gauw op met de muziek voor acht celli. Het Cello Octet Conjunto Ibérico werkt dan ook sedert zijn oprichting in 1989 vlijtig aan uitbreiding van het repertoire door nieuwe compositie-opdrachten en arrangementen.
Zo heeft het in Nederland gevestigde gezelschap zich ook gebogen over het werk van de vermaarde minimalist Philip Glass. Toen de componist het ensemble drie jaar terug één van zijn stukken hoorde spelen was hij zo onder de indruk, dat hij aanbood om een nieuw werk te componeren. Dat is er nog niet van gekomen maar dat geeft niet, want Conjunto heeft met Niko Ravenstijn en oprichter Elias Arizcuren twee zeer kundige bewerkers in huis.
Het resultaat is het programma Glass Reflections, waarmee het octet dinsdag in de Kleine Zaal van het Concertgebouw optrad, als afsluiting van een korte toernee. Bij deze gelegenheid werd ook de gelijknamige cd gepresenteerd. Een vervaarlijk PA-systeem deed het ergste vrezen, maar dat bleek voornamelijk nodig te zijn voor het toevoegen van enige synthesizerlijntjes en het versterken van het koortje dat meezingt in een paar opera-fragmenten.
Die afwisseling was welkom, want afgezien van de bezetting zijn de stukken van Philip Glass al vijfentwintig jaar onderling inwisselbaar. Het zijn een soort invuloefeningen, gebaseerd op een in kringloop gepresenteerd harmonisch schema, steevast aangekleed met dezelfde drieklankbrekingen, klaaglijke melodische lijntjes en twee- en driedelige onderverdelingen van de maat.
Het is echte dreuzelmuziek: er zit geen aasje toverkracht in. Dat er hier toch nog wat aan te beleven valt is uitsluitend te danken aan de maximale inzet van de acht cellisten, die zich met man en macht concentreren op het enige veranderende aspect van Glass' muziek, namelijk de variaties in textuur. Tot leven gebrachte middenstemmen, geraffineerde timbreverschillen en loepzuiver spel leiden tot zoiets als een behaaglijk klankbad.
Het concert krijgt in juli een vervolg in een coproductie van Conjunto en het gezelschap Conny Janssen Danst, Vuil en Glass. Dat kan wel wat worden, want dansers kunnen vast goed uit de voeten met het werk van Glass. Het beweegt en de tel raak je niet gauw kwijt.
© Frits van der Waa 2006
