de Volkskrant van 17-04-2002, Pagina 11, Kunst, Recensie
Pianiste Anna Kravtsjenko weet materie te ontstijgen
Scarlatti, Schumann en Liszt, door Anna Kravtsjenko. 14 april, Concertgebouw, Amsterdam. Radio 4: 22 april, 13.30 uur.
Amper zesentwintig jaar is de Oekraïense pianiste Anna Kravtsjenko, maar ze heeft toch al een solocarrière van tien jaar achter de rug. Zondag trad ze op in de serie Meesterpianisten in het Concertgebouw, voor de derde keer alweer. Het was een gebeurtenis. Kravtsjenko, simpel in het zwart, hield het publiek in ademloze bekoring met haar temperamentvolle en toch volkomen beheerste pianospel.
Vijf sonates van Scarlatti fungeerden als introductie, waarin Kravtsjenko al demonstreerde dat ze parelend kan spelen zonder in poezeligheid te vervallen, en uit de oorspronkelijk voor klavecimbel geschreven muziek een pianistische, maar van pathos gevrijwaarde poëzie weet te winnen.
Was dit nog een bescheiden proeve van haar meesterschap, de transformatie tot klavierleeuwin die intrad met Schumanns Faschingsschwank aus Wien was wonderbaarlijk. Opeens werd duidelijk waarom Kravtsjenko al menigmaal is vergeleken met Martha Argerich. Voortvarend stortte ze zich in de grillige, wispelturige noten, maar behield toch steeds het overwicht te midden van de stormen die ze zelf ontketende.
Maar Schumanns muziek was op zijn beurt weer oppervlakkig vergeleken met de Sonate van Liszt die Kravtsjenko in de tweede helft van het recital ten beste gaf. Het is een weerbarstige partituur, waarin geholderdebolder en uiterste verstilling elkaar gedurig afwisselen, maar de rijkdom aan kleuren, de diepgang en de dramatiek die ze daaraan wist te ontfutselen waren fenomenaal.
En indrukwekkender nog dan het martiaal gemoker, of de iriserende sluiers van akkoordbrekingen waren de plotselinge stiltes, de geleidelijke verstollingen, en de oases van rust. Kravtsjenko staat niet alleen technisch volkomen boven de materie, maar ze heeft ook een verhaal te vertellen - een dat boeit van begin tot eind.
© Frits van der Waa 2006
