de Volkskrant van 14-10-2002, Pagina 10, Kunst, Recensie
Holland Symfonia is flink geklutst
Vaughan Williams, Dvorák en Sjostakovitsj, door Holland Symfonia o.l.v. Charles Olivieri-Munroe. 9 oktober, Mariakerk, Haarlem.
Romeo en Julia van Prokofjev, door het Nationale Ballet en Holland Symfonia o.l.v. Ermanno Florio. Muziektheater, Amsterdam. Herhalingen: t/m 31/10.
Holland Symfonia, Nederlands jongste orkest, heeft de speciale eigenschap dat het op twee plaatsen tegelijk kan zijn. Zo begeleidde het donderdagavond de reprise van Prokofjevs ballet Romeo en Julia in het Amsterdamse Muziektheater en verzorgde tevens een concert in het stadstheater van Zoetermeer.
Op het oog lijkt het of het Nederlands Balletorkest en het Noordhollands Philharmonisch Orkest - samengevoegd tot Holland Symfonia - hun oude praktijk voortzetten. Maar de bezetting van beide gezelschappen is wel degelijk flink door elkaar geklutst, zodat er wel degelijk sprake is van een nieuw orkest.
Intussen lijkt de fusie wel korte metten te hebben gemaakt met de avontuurlijke programmering die altijd het kenmerk van het NPO was. Maar dat heeft een andere, tijdelijke oorzaak, die bij bezoek aan het Haarlemse optreden van Holland Symfonia, afgelopen woensdag, in één oogopslag duidelijk werd. Het Haarlemse Concertgebouw wordt namelijk verbouwd, en daarom is Holland Symfonia uitgeweken naar de Mariakerk, helemaal in de noordpunt van de stad. En ja, met Birtwistle of Robin de Raaff krijg je een dergelijke uithoek niet vol. Vandaar die tamme, en overigens niet onaardige programmering.
Het is natuurlijk behelpen in zo'n kerk. Wil men naar het toilet, dan belandt men via een poort met opschrift 'Uitgang tot de Glorie' in de buitenlucht, waar vier buitengewoon schemerige eko-cabines staan opgesteld. Ook zijn de banken harder dan in een concertzaal. Maar de muziek klinkt er opmerkelijk goed, al wordt bij grote orkestuitbarstingen de baslijn wat troebel.
Dvoráks Bijbelse liederen of zijn symfonisch gedicht De Watergeest hoor je bepaald niet elke dag - en met enige reden, want het zijn niet zulke opwindende stukken, al bracht bariton Maarten Koningsberger de tien bijbelteksten waardig en met distinctie.
Vaughan Williams' ouverture The Wasps en Sjostakovitsj' Negende Symfonie zitten beter in hun jas, en beleefden kleurrijke uitvoeringen. Wel ligt het toerental in de vreemde marsmuzieken en fanfares die Sjostakovitsj in de hoekdelen ontketent problematisch hoog, zodat het hier en daar wat tumultueus werd.
De balletploeg van Holland Symfonia heeft het deze maand zwaarder. Prokofjevs Romeo en Julia is om te beginnen erg lang en bevat een aantal passages die het uiterste van de musici vergen. Bovendien streeft dirigent Ermanno Florio meer naar verfijning dan naar het scherpe accent, en het resultaat is dan wel aangenaam delicaat, maar daardoor nog kwetsbaarder. Uit de orkestbak komen prachtige harmonieën, maar er zijn ook uitglijders en benepen momenten waarneembaar.
Per saldo speelt Holland Symfonia, in beide formaties, zeker niet slechter dan het NBO of het NPO. En Romeo en Julia bevat zulke schitterende en dramatische muziek, die zo geweldig goed is begrepen door choreograaf Rudi van Dantzig, zo oogstrelend is aangekleed door Toer van Schayk, en waarop zo mooi wordt gedanst door de leden van Het Nationale Ballet dat een kicksende hoorn hier of daar er geen spat toe doet.
© Frits van der Waa 2006
