de Volkskrant van 28-01-2003, Pagina 10, Kunst, Recensie
Monteverdi glanst bij Herreweghe
Mariavespers van Monteverdi, door Koor en Orkest van Collegium Vocale Gent en Concerto Palatino o.l.v. Philippe Herreweghe. 25 januari, Concertgebouw, Amsterdam. Radio 4: vanavond, 20.30 uur.
In 1610, op het breukvlak van de Renaissance en het baroktijdperk, componeerde Claudio Monteverdi zijn Mariavespers, een monumentaal werk waarin hij alles etaleerde wat hij aan klassieke en moderne compositietechnieken in huis had. Tijdens het Matineeconcert van afgelopen weekeinde deden de zangers en vocalisten van Collegium Vocale Gent het hunne om de pracht van dit bijzondere werk te benadrukken.
Het ensemble produceerde een glanzend geluid, wat voor een belangrijk deel op het conto kwam van Concerto Palatino, een blaaskwintet dat zich bedient van historische trombones en cornetten. De twee blokfluitisten aan de andere kant van het podium werden vrijwel volledig overspoeld, zodat ze er geruime tijd voor spek en bonen bij leken te zitten, maar kwamen tegen het eind van het werk toch bovendrijven.
Dirigent Philippe Herreweghe, een van de meest bevlogen dirigenten uit de wereld van de oude muziek, die zijn hand evenmin omdraait voor modern repertoire, ging aanvankelijk zeer voortvarend te werk, maar nam bij het derde onderdeel, het solomotet Nigra Sum, kalmpjes plaats op een gereedstaand stoeltje en liet tenor Jan Kobow en de continuospelers hun eigen koers varen. Daarna keerde de gehaastheid niet meer terug, al handhaafde Herreweghe wel een hoog energieniveau.
Helemaal smetteloos was het niet. De strijkers hadden hier en daar te kampen met stemmingsproblemen, en de andere tenor, Mark Padmore, klonk in sommige solistische passages wat mekkerig. Gelukkig bleef dat een uitzondering, en opereerde het solistensextet in grote eendracht, met voorop de lichtende, bijna meisjesachtige sopraanstemmen van Dorothee Blotzky-Mields en Katharina Fuge. Ook het koor van Collegium Vocale liet een versmolten en toch transparant geluid horen.
Het concert (vanavond te horen op Radio 4) duurde anderhalf uur zonder één enkel saai moment. Absoluut betoverend is de Sonata sopra 'Sancta Maria ora pro nobis', waarin de sopranen elf maal dezelfde melodie zingen in uitgerekte noten, terwijl het ensemble daaronder schittert met de meest uiteenlopende muzikale vondsten. En het afsluitende, vijftien minuten lange Magnificat vat het voorafgaande nog eens samen, in de overtreffende trap.
© Frits van der Waa 2006
