de Volkskrant van 24-04-2003, Kunst, Recensie
Voor Van Keulen zijn dirigeer- en strijkstok gelijk
Werk van Britten, Hindemith, Copland en Elgar, door het Nederlands Kamerorkest o.l.v. Isabelle van Keulen. 26 april, Concertgebouw, Amsterdam. Herhaling: 28/4.
Isabelle van Keulen is meer dan alleen een violiste. Zo organiseert ze sinds 1997 een internationaal kamermuziekfestival in Delft, en sinds kort treedt ze ook op als dirigente. Toch hanteert ze daarbij niet zozeer de dirigeerstok als wel de strijkstok, zo bleek zaterdag tijdens haar optreden met het Nederlands Kamerorkest, dat vanavond wordt herhaald.
Met de Trauermusik van Hindemith en Lachrymae van Benjamin Britten, waarin Van Keulen de solopartij voor haar rekening nam, is het programma een openlijke liefdesbetuiging aan de altviool, een instrument dat onder haar handen nog warmer en intenser klinkt dan de gewone viool. Lachrymae, een reeks variaties op het lied If my complaints could passions move van de 16de-eeuwse componist John Dowland, is een rijkgeschakeerd werk met schurende samenklanken, die pas aan het slot oplossen in de troostrijke harmonieën van de oorspronkelijke compositie. Die wat droefgeestige toonzetting klinkt ook door in Hindemiths Trauermusik en het eerste deel van Aaron Coplands Klarinetconcert, waarin solist Michael Collins, Van Keulens eega, superieure strelende en smachtende klanken laat horen, om zich vervolgens in het tweede deel uit te leven in de meest burleske akkoordbrekingen en kleurschakeringen.
Hoewel Brittens Simple Symphony een uitgesponnen en klaaglijk langzaam deel bevat, ademt het werk als geheel eenzelfde lichtvoetigheid, wat al tot uiting komt in de op Suske-en-Wiske-achtige wijze allittererende titels van de delen, zoals Playful Pizzicato en Frolicsome Finale.
Voor Edward Elgars Introductie en Allegro, treedt het orkest aan in een wat grotere bezetting. Met zijn robuuste klank, zijn effectieve tegenstellingen tussen solistische en orkestrale partijen, en zijn geleidelijke ontwikkeling van eendracht naar veelstemmige dialoog, en vice versa, brengt het dit overwegend wat in rouwtinten gehulde programma tot een optimistisch besluit.
© Frits van der Waa 2006
