de Volkskrant van 05-04-2004, Pagina 13, Kunst, Recensie
Lichtheid Herreweghe maakt Bach ook kwetsbaar
Matthäus Passion door het Concertgebouworkest o.l.v. Herreweghe. Concertgebouw Amsterdam (4/4).
Iedere uitvoering van Bachs Matthäus Passion kost wat tijd, maar de drie uur die Philippe Herreweghe en het Koninklijk Concertgebouworkest ervoor nodig hadden op Palmzondag waren in een ommezien voorbij. Dat kwam door het uitgesproken lichte karakter van de uitvoering.
Met voortvarende tempi, een kleine orkestbezetting en een voortreffelijk zingend Collegium Vocale Gent bereikte Herreweghe een grote mate van doorschijnendheid. De evangelist Mark Padmore, die zich soepel door de hoogste regionen bewoog, en bariton Matthias Goerne, als Christus evenmin zwaar op de hand, benadrukten de theatrale dimensie van het werk .
Het woord staat in Herreweghes interpretatie centraal: in de koralen was elke komma te horen en had elke frase haar eigen curve, met als gevolg dat ze een logisch onderdeel van de vertelling uitmaakten. Tijdens de aria Sehet, Jesus hat die Hand voegde het koor zijn Wo's en Wohins in als subtiele vraagtekens. Flitsend weerwerk was er ook, vooral tijdens het befaamde Sind Blitze, sind Donner, en het onthutsende Barrabam! kwam als een donderslag bij heldere hemel.
Helemaal van minpuntjes ontbloot was deze Matthäus helaas niet. Anders dan de jonge sopraan Dorothee Mields, die een typisch barokgeluid met een minimum aan vibrato produceerde, liet de alt Annette Markert haar stembanden flink wapperen, zodat haar tonen definitie misten, vooral in de aria Können Thränen meiner Wangen. Herreweghes lichtheid maakt de muziek af en toe erg broos, vooral in de ritardandi, waar onhelderheid op de loer ligt. Zijn grootste beoordelingsfout lag wellicht zijn tempokeuze voor het slotkoor Wir setzen ins mit Thränen nieder. Het werd bijna een vlotte meedeiner in plaats van een moment van inkeer en sanfte Ruhe.
Ook het geweld - sinds alle ophef over Mel Gibsons film The Passion of the Christ toch iets waar je meer op let dan gewoon - bleef nogal onderbelicht. In het bijzonder de geselende violen tijdens het recitatief Erbarm es Gott! hadden veeleer het karakter van een pedagogisch pak voor de broek. Ontegenzeggelijk een lieve man, die Herreweghe. Na afloop kregen alle musici een handje.
© Frits van der Waa 2006
