Let op: de website is verhuisd naar fritsvanderwaa.nl

de Volkskrant, Kunst & Cultuur, 15 april 2005 (pagina 14)

Sumi Jo triomfeert in het klatergoud van Bellini

La Sonnambula van Vincenzo Bellini, door Koor en Orkest van de Koninklijke Muntschouwburg o.l.v. Maurizio Benini. 13 april, Concertgebouw, Amsterdam.

Nadat Nelly Miricioiù vorige maand in het Amsterdamse Muziektheater stukliep op Bellini's Norma zijn de risico's die een belcantosopraan beroepshalve loopt breed uitgemeten. De spanning die woensdag in het Concertgebouw heerste was dan ook voelbaarder dan normaal, aangezien opnieuw een sopraan zich aan Bellini's coloraturen zou wagen. De Koreaanse Sumi Jo had anders dan Miricioiù geen keelontsteking, is bovendien met haar 42 jaar beduidend jonger, en was overduidelijk in topvorm. Haar vertolking van Amina in La Sonnambula draaide dan ook uit op een regelrechte triomf.

Bellini's opera's zijn met hun klatergoud bij uitstek het domein van de Castafiores. Het verhaaltje is even dun als de muziek, alles staat of valt met de voordracht. Toch contrasteert het gegeven aangenaam met de doorsnee operaplot, omdat de lieftallige Amina, die al slaapwandelend bij een verkeerde man in de kamer belandt en daarom door haar aanstaande wordt verstoten, een volstrekte belichaming van de argeloosheid is. Dat heeft Bellini de gelegenheid gegeven niet alleen twee slaapwandelscèes te componeren, maar ook Amina's smart en ontreddering in bloemrijk oplaaiende fiorituren te vangen. Dat de muziek op andere dramatische hoogtepunten onbekommerd doordeint mag niet deren.

Jo verleende de partij van Amina een onschuld en een vanzelfsprekendheid die onmiskenbaar stoelde op vakvrouwschap en raffinement. Hartveroverend zijn de even subtiele als onverwachte wendingen: de plotselinge fluistertoon, de loepzuivere opwaartse octaafsprong, maar ook de onvoorziene duik in een sonore diepte. De verontwaardigde fiancé werd gezongen door Antonio Siragusa, een galante tenor wiens muzikaal temperament in elk geval strookt met dat van Jo, al is zijn timbre minder gloedvol.

Dirigent Maurizio Benini beschikt over een uitstekende Belliniantenne, getuige de vele puntig neergezette nootjes en de scherp gedoseerde dynamische details waarmee hij de niet altijd hoog oplopende inspiratie van de componist optimaal wist te verpakken. Het koor en het orkest trippelden fijnzinnig op pizzicato-teentjes, en begeleidden Jo al tjingelend en tralala'end naar de onvermijdelijke goede afloop.


© Frits van der Waa 2006