de Volkskrant, Kunst & Cultuur, 30 november 2005 (pagina 17)
Mutter speelt intens en rank
Mozart, door Anne-Sophie Mutter en Camerata Salzburg. 28 november, Concertgebouw, Amsterdam.
Er komt een Mozartjaar aan, voor wie het nog niet opgemerkt had. In het Amsterdamse Concertgebouw
was het Mozartgevoel er maandagavond weer helemaal, dankzij violiste Anne-Sophie Mutter, die daar
drie concerten van haar recentelijk verschenen integrale Mozart-cd kwam spelen.
De 42-jarige Anne-Sophie Mutter, die een opmerkelijk talent voor het bespelen van de viool paart
aan een nog steeds manifeste begaafdheid als hoezenpoes, heeft duidelijke ideeën over hoe zo'n
concert er uit moet zien. Haar voordracht is even strak en unverfroren als de gebarentaal waarmee ze het door haar
meegebrachte orkest, Camerata Salzburg, van tijd tot tijd moed toewuift.
Ook begint ze te spelen zodra ze de startpositie vooraan het podium bereikt heeft. Als het over
contact met het publiek gaat, had het Concertgebouw eigenlijk net zo goed een cd-speler op het
podium kunnen zetten.
Laat intussen geen misverstand bestaan over Mutters violistische kwaliteiten: haar toon is
rank, maar intens en draagkrachtig, alle dubbelgrepen zijn loepzuiver, haar vibrato is mooi
gedoseerd, het pianissimo is poezelig, en het legato is bij uitstek lyrisch. Het is
héél knap wat ze doet.
Heel knap is ook de manier waarop ze alle oneffenheden gladstrijkt, de plekken waar Mozart
ruimte laat voor knipoogjes en kwinkslagen rimpelloos passeert, en eigenlijk alleen het volle
pond geeft in de cadensen, wanneer het orkest er even het zwijgen toe doet.
In de concerten KV 207 en 216 is de emotionele bandbreedte minimaal. Pas in het Vioolconcert
KV 219, het laatste dat Mozart aan dit genre toevoegde, komt er wat meer dramatiek in, wat voor
een deel toe te schrijven is aan de musici van Camerata Salzburg, die aanmerkelijk meer spelvreugde
aan de dag leggen dan zijzelf.
De voornaamste indruk die Mutter nalaat is dat zij niet zozeer haar viool gebruikt om te laten
horen hoe mooi Mozart kan zijn, maar eerder Mozart benut om te laten zien hoe goed ze viool kan
spelen. In dat licht zijn drie van zulke stukken achter elkaar - temeer omdat de vioolconcerten
niet tot Mozarts rijpere werk behoren - beslist te veel van het goede.
© Frits van der Waa 2006
