de Volkskrant, Kunst & Cultuur, 20 februari 2006 (pagina 10)
Magiër Tan laat Mozart sprankelen
Mozart, door het Brabants Orkest o.l.v. Jan Willem de Vriend. 17 februari, Muziekcentrum Frits Philips, Eindhoven
'Genre: verrassend', staat op de website van Het Brabants Orkest bij het Mozartprogramma dat
het gezelschap drie keer uitvoerde. Je kunt je afvragen wat er zo verrassend is aan muziek
van een wereldberoemde componist die wegens zijn 250ste geboortedag bij zowat ieder orkest
in het zonnetje wordt gezet.
Verrassender is dat de aardige traditie van het componistenportret, waarin tot nu toe elk
jaar het oeuvre van een hedendaags toondichter werd belicht, blijkbaar stilzwijgend overboord
is gezet. Als doekje voor het bloeden heeft het orkest wel een driedelige serie met nieuwe
muziek, maar die is tamelijk gezichtsloos, en volgens de website dan ook niet verrassend,
maar modern.
Geen kwaad woord intussen over de Mozart-herdenking, die opende met een optreden van het
orkest met pianist Melvyn Tan, onder aanvoering van Jan Willem de Vriend. In maart worden de
feestelijkheden vervolgd met gastoptredens van Bart Schneemann (niet als hoboïst, maar
als dirigent) en sopraan Miranda van Kralingen.
De Vriend hoort tot de rekkelijken onder de oude-muziek-deskundigen, en vindt het geen
probleem om Mozart op moderne instrumenten te spelen. Alleen de trompetten en de pauken
waren vervangen door antiekere exemplaren. De enthousiasmerende De Vriend ontlokte de
strijkers een slank en lenig geluid en een veelheid aan welvingen en texturen, waaraan de
vriendelijk, maar niet altijd eensgezind knorrende hoorns het hunne toevoegden.
Zowel de balletmuziek uit de opera Idomeneo als de Symfonie no. 36, de 'Linzer' kregen
een uitvoering waarin wervelende, soms stormachtige passages werden afgewisseld met
liefdevolle, innige momenten waarin de verschillende instrumenten elkaar toefluisterden dan
wel de loef afstaken. Met zijn veelal dansante karakter rijmde de symfonie voortreffelijk op
de wat wispelturiger balletmuziek.
De bijdrage van pianist Melvyn Tan maakte het optreden tot een traktatie. Tan heeft naam
gemaakt als fortepianist, maar bespeelde hier een moderne vleugel. Hij liet zich niet van de
wijs brengen door de houwitser-kwaliteiten van dit instrument, en leverde een sprankelende
vertolking van het Pianoconcert no. 23 KV 488. Nog overrompelender was zijn solo-intermezzo,
het Rondo KV 511, waarin hij als een ware kleurenmagiër de klank van de fortepiano, met
zijn gedifferentieerde timbreverschillen tussen hoog, midden en laag, feilloos vertaalde
naar de Steinway. Hij splitste zich dusdanig in tweeën dat het leek of zijn linker- met
zijn rechterhand praatte.
© Frits van der Waa 2006
