Let op: de website is verhuisd naar fritsvanderwaa.nl

de Volkskrant, Kunst & Cultuur, 20 februari 2006 (pagina 10)

Magiër Tan laat Mozart sprankelen

Mozart, door het Brabants Orkest o.l.v. Jan Willem de Vriend. 17 februari, Muziekcentrum Frits Philips, Eindhoven

'Genre: verrassend', staat op de website van Het Brabants Orkest bij het Mozartprogramma dat het gezelschap drie keer uitvoerde. Je kunt je afvragen wat er zo verrassend is aan muziek van een wereldberoemde componist die wegens zijn 250ste geboortedag bij zowat ieder orkest in het zonnetje wordt gezet.

Verrassender is dat de aardige traditie van het componistenportret, waarin tot nu toe elk jaar het oeuvre van een hedendaags toondichter werd belicht, blijkbaar stilzwijgend overboord is gezet. Als doekje voor het bloeden heeft het orkest wel een driedelige serie met nieuwe muziek, maar die is tamelijk gezichtsloos, en volgens de website dan ook niet verrassend, maar modern.

Geen kwaad woord intussen over de Mozart-herdenking, die opende met een optreden van het orkest met pianist Melvyn Tan, onder aanvoering van Jan Willem de Vriend. In maart worden de feestelijkheden vervolgd met gastoptredens van Bart Schneemann (niet als hoboïst, maar als dirigent) en sopraan Miranda van Kralingen.

De Vriend hoort tot de rekkelijken onder de oude-muziek-deskundigen, en vindt het geen probleem om Mozart op moderne instrumenten te spelen. Alleen de trompetten en de pauken waren vervangen door antiekere exemplaren. De enthousiasmerende De Vriend ontlokte de strijkers een slank en lenig geluid en een veelheid aan welvingen en texturen, waaraan de vriendelijk, maar niet altijd eensgezind knorrende hoorns het hunne toevoegden.

Zowel de balletmuziek uit de opera Idomeneo als de Symfonie no. 36, de 'Linzer' kregen een uitvoering waarin wervelende, soms stormachtige passages werden afgewisseld met liefdevolle, innige momenten waarin de verschillende instrumenten elkaar toefluisterden dan wel de loef afstaken. Met zijn veelal dansante karakter rijmde de symfonie voortreffelijk op de wat wispelturiger balletmuziek.

De bijdrage van pianist Melvyn Tan maakte het optreden tot een traktatie. Tan heeft naam gemaakt als fortepianist, maar bespeelde hier een moderne vleugel. Hij liet zich niet van de wijs brengen door de houwitser-kwaliteiten van dit instrument, en leverde een sprankelende vertolking van het Pianoconcert no. 23 KV 488. Nog overrompelender was zijn solo-intermezzo, het Rondo KV 511, waarin hij als een ware kleurenmagiër de klank van de fortepiano, met zijn gedifferentieerde timbreverschillen tussen hoog, midden en laag, feilloos vertaalde naar de Steinway. Hij splitste zich dusdanig in tweeën dat het leek of zijn linker- met zijn rechterhand praatte.


© Frits van der Waa 2006