de Volkskrant, Kunst & Cultuur, 3 maart 2006 (pagina 15)
Burggraaf mag wel wat op tekst kauwen
Haydn, Debussy, Caplet, Berg, Orthel en Weill door Cora Burggraaf en Phyllis Ferwerda.
1 maart, Concertgebouw, Amsterdam.
Polsstokhoogspringers leggen de lat boven de 5,5 meter. Voor zangers wordt de hoogte van de
lat niet uitgedrukt in hoge c's (al tellen ze mee), maar in het repertoire dat ze zingen,
of in het kaliber van de zalen waar ze gezongen hebben.
De jonge sopraan Cora Burggraaf heeft al heel wat hordes genomen. Zo won ze twee jaar terug
een aantal prijzen in het Bossche Vocalistenconcours. Ze heeft al een paar jaar in Engeland
gewerkt, op de podia van het Muziektheater en de Grote Zaal gestaan, en is ook niet afkerig
van een uitstapje met het Maarten Altena Ensemble.
Woensdag, bij haar solodebuut in de Kleine Zaal, won ze in elk geval het publiek voor zich.
Dat ging alleen niet zomaar. Het zag er allemaal wat onwennig uit, en de lat die ze zelf
had neergelegd, bleek erg hoog.
Burggraaf heeft kennelijk een strenge zangjuf gehad, die haar heeft geleerd dat je zo min
mogelijk mag bewegen onder het zingen. Dat had zijn weerslag op haar vertolkingen. Ondanks
haar frisse, heldere en waar nodig uitgesproken krachtig stemgeluid, bleef ze enigszins
steken in een sfeervolle voordracht, zonder eens lekker op de tekst te kauwen, of de
technisch fraaie afwerking van de noten even uit het oog te verliezen.
In de Haydn-liederen waarmee ze opende - hoe dan ook een opwarmertje - deerde dat niet. Maar
Debussy's Ariettes oubliées hadden ondanks de stemmingswisselingen tussen
schroomvalligheid en agitatie een wat monochroom karakter. Doordacht is het allemaal wel,
net als de kundige maar nergens bevlogen begeleiding van Phyllis Ferwerda. In de drie La
Fontaine-fabels van André Caplet, was het gemekker van het lammetje op het woord
'Mais...' wel schattig.
Zelfs de Sieben frühe Lieder van Alban Berg, de kern van het programma, hadden
baat gehad bij een benadering met meer diepgang en raffinement. Desondanks is Burggraaf een
veelbelovende en begaafde zangeres, die wel degelijk wat in haar mars heeft. Want bij de
afsluitende Weill-liederen, toen kennelijk de spanning van haar afviel, kwam ze opeens
volkomen los en maakte er een pakkende, zelfs theatrale gebeurtenis van.
© Frits van der Waa 2006
