de Volkskrant, Kunst & Cultuur, 5 oktober 2006 (pagina 17)
Vijf bekroonde musici bij elkaar vormen nog geen eenheid
Honegger, Mahler, Maric, Dvorák en Baker, door Christianne Stotijn, Christian Tetzlaff e.a.
3 oktober, Concertgebouw, Amsterdam.
Bij de Borletti-Buitoni Trust, gefinancierd door de bekende pasta-fabrikant, zouden ze toch moeten
weten dat je lasagne, canelloni en tagliatelle niet in één schotel hoort te verwerken. Toch
is dat precies wat deze instelling van de door haar bekroonde musici verlangt. Ze moeten met zijn allen
één programma brengen, en er ook nog eens de halve wereld mee over. Het bizarre resultaat
was dinsdagavond te beluisteren in de Kleine Zaal.
Zelfs de individuele kwaliteit van de vier in 2005 gelauwerde musici loopt flink uiteen, zodat het ook
binnen één stuk al slecht boterde. De Israëlische pianist Shai Wosner is namelijk geen
partij voor de Nederlandse alt-mezzo Christianne Stotijn. Haar warme, spanningsvolle vertolking van
vier liederen uit Mahlers Des Knaben Wunderhorn stak vreemd af tegen zijn weinig sensitieve
begeleiding. Dit onderdeel raakte bovendien totaal bekneld tussen de Sonatine van Arthur Honegger
en een slagwerkstuk, Trilogy, van de Britse componist Dave Maric.
Percussionist Colin Currie wist zijn tegenspeler, een cd met elektronisch slagwerk, in elk geval
naadloos weerwerk te bieden. Violist Christian Tetzlaff, hier een senior, was aan het vijftal winnaars
toegevoegd, als bindmiddel zogezegd. In het werk van Honegger werkte dat: samen met de Zwitserse
cellist Christian Poltéra leverde hij een onderhoudende uitvoering.
Het hoofdgerecht, Dvoráks Pianokwartet in Es op.87, draaide daarentegen uit op iets
totaal onverteerbaars. Geen wonder, want voor zo'n stuk moet je niet zomaar een stel musici, die
toevallig dezelfde prijs gewonnen hebben, bij elkaar laten aanschuiven.
Speciaal voor deze curieuze combinatie heeft de Engelse componist Richard Baker een opdrachtstuk
gecomponeerd, Written on a Train. Stotijn en haar vijf begeleiders troffen het romantisch
levensgevoel in het hart, maar konden er ook niets aan doen dat de trein na vijf minuten al bij
het eindpunt was.
© Frits van der Waa 2006
