de Volkskrant, Kunst & Cultuur, 24 augustus 2007 (pagina 14)
Weinig is er nodig voor een goede opera
Le Nozze di Figaro. Het Gelders Orkest. 21-08, Orpheus, Apeldoorn. Te zien: Nijmegen (24 augustus)
en Arnhem (delen, 26 augustus).
Mozarts Le Nozze di Figaro bevat stellig de grootste verzameling aardige mensen uit de operageschiedenis.
Zelfs degenen die aanvankelijk de rol van booswicht spelen ontpoppen zich uiteindelijk tot onvervalste
schattebouten. De kroon spant de rokkenjagende graaf Almaviva, die uiteindelijk zijn lieftallige gade
om vergiffenis smeekt. En dan zijn er Bartolo en Marcellina, die de brave Figaro het vel over de oren
willen halen, maar als een blad aan de boom omkeren als die hun verloren zoon blijkt te zijn.
Toch biedt Figaro genoeg conflict en wanbegrip om er een fantastisch avondje opera mee te vullen. Veel
aankleding is er niet voor nodig. Dat is te zien bij het Gelders Orkest, dat zijn seizoen opent met een
semi-scènische Figaro waarin de rekwisieten bestaan uit twee deurtjes, een stoel, een doorzichtige
lap gaas en – niet onbelangrijk – tien maskertjes-met-handvat.
Op het podium zetelt het orkest zelf, aangevoerd door chef-dirigent Martin Sieghart, die zijn musici af
en toe wat stevig van leer laat trekken, maar ook een scherp oor heeft voor Mozarts subtiele getokkel en
vorstelijke hofdansen.
Het is een leuk stel zangers dat HGO bij elkaar heeft gebracht. Het zijn bijna allemaal Nederlanders,
die bovendien doorgaans van een leeftijd zijn waarop de woelige hormoonhuishouding die zo'n belangrijke
drijfveer is in de opera hun nog bekend moet voorkomen.
Prototype daarvoor is de page Cherubino, op zichzelf een bescheiden rol, die door Cora Burggraaf op
ongewoon innemende wijze wordt ingevuld. Figaro wordt gezongen door de Oostenrijkse bariton Josef
Wagner, die een warm timbre paart aan een grote vocale souplesse. Wendbaarder nog is Hans Voschezang,
die als Almaviva moeiteloos overschakelt van vertoornd naar zoetsappig.
In de slotacte weten regisseurs Ingrid Habermann en René Rumpold het gewone verstoppertje spelen
te omzeilen door de zangers die niet in beeld zijn met een maskertje op een stoel te zetten. Een even
simpele als meesterlijke vondst.
© Frits van der Waa 2007
