de Volkskrant, Kunst & Cultuur, 10 juni 2008 (pagina 17)
Bouquetreeksmuziek zonder originaliteit of samenhang
Golijov en Ginastera , door Amsterdam Sinfonietta o.l.v. Jorma Panula. 6-6, Muziekgebouw, Amsterdam.
Het Holland Festival had vrijdag drie depressies en een hogedrukgebied laten overkomen uit Argentinië.
Het slechte weer belooft helaas nog even te blijven hangen, want het festival heeft componist Osvaldo
Golijov een vooraanstaande plaats in het programma gegeven. De 48-jarige Golijov viel in het Bachjaar
2000 op – omhoog is misschien het betere woord – toen hem werd gevraagd in navolging van de
grote Johann Sebastian een passiecompositie te schrijven. Zijn La Pasión según San Marcos,
een werk vol Latijns-Amerikaanse carnavalsritmen, vormt op 22 juni de afsluiting van het festival.
Bij het strijkorkest Amsterdam Sinfonietta viel Golijov in drie fasen steeds dieper door de mand.
Last Round, een acceptabele hommage aan Astor Piazzolla, bevatte een flitsend duel tussen twee
violen, veel knauwende tango-ritmen en een troebel pommende onderlaag van bassen. Die spannende harmoniek,
kennelijk geleend van Piazzolla, ontbrak in Dreams & Prayers of Isaac the Blind, een uit zijn
krachten gegroeide klezmermuziek waarin David Krakauer, gewapend met drie klarinetten, een half uur
lang virtuoze toeren uithaalde. Zwijmelige filmmuziek bood afwisseling, maar geen soelaas.
In zijn recente Youth for Youth Suite had Golijov het orkest uitgebreid met een met Yamaha-effecten
toegeruste 'hyper-accordeon', een laptop, een Perzische viool, een cimbalom, en harp en een celesta. Dat
beloofde veel, maar er bleek niets anders uit te komen dan saccharinezoete Bouquetreeksmuziek, doorspekt
met een csardas uit het Hongaarse restaurant, zonder enige smaak, originaliteit of samenhang. Het is dat
het werk bij het samenstellen van het programma nog in première moest gaan, anders was het
onvergeeflijk geweest dat het festival zijn publiek opzadelt met zo'n kat-in-de-zak.
In het Concerto per corde uit 1965 van Golijovs landgenoot Alberto Ginastera brak eindelijk de zon
door. Hier was het harmonisch contrast, het vlammend betoog en de concentreerde expressie waar het tot
dan zo aan geschort had.
© Frits van der Waa 2008
