de Volkskrant, Kunst & Cultuur, 3 september 2009
De liefde als onderwerp
Händel: Alcina. Il Complesso Barocco olv Alan Curtis. DGG.
Händel: Ezio. Il Complesso Barocco olv Alan Curtis. DGG.
Een dikke veertig opera's heeft Händel op zijn naam, en in de afgelopen tien jaar heeft de
Amerikaanse klavecinist en dirigent Alan Curtis daarvan ruim een kwart vastgelegd bij verschillende
cd-labels. De complete lijst zal Curtis (74) wel niet meer halen, maar wie weet voltooit zijn ensemble
Complesso Barocco het project ooit, in 2030 of daaromtrent.
Bij DGG verschenen onlangs twee nieuwe afleveringen. Alcina is daarvan de bekendste; een
sprookjesopera met een tovenares als hoofdpersoon waarin de perikelen van de liefde het eigenlijke
onderwerp zijn. Puttend uit zijn vaste zangersvoorraad heeft Curtis een prima cast bijeengebracht,
onder wie vooral Maite Beaumont als de door Alcina ingepalmde Ruggiero sterk voor de dag komt.
Joyce DiDonato is in de titelrol ook uitstekend op dreef. De muziek is fraai, vooral waar Händel
toonladdervreemde (maar later toch verklaarbare) tonen introduceert om de zinsbegoocheling te schilderen.
Veel minder bekend is Ezio, een opera over een Romeinse veldheer, waarin het voornamelijk
draait om de strubbelingen van de liefde. De hoofdpersoon Ezio of Aetius heeft echt bestaan en zal
ook lezers van de strip Eric de Noorman niet onbekend voorkomen. Alleen liep het met de historische
Aetius slecht af, terwijl de opera een happy end heeft. Op een of andere manier zit er niet
voldoende drive in het verhaal, wat de betrekkelijk ondergeschikte positie van deze opera in Händels
oeuvre enigszins verklaart. Aan Curtis en zijn zangers ligt het niet. Er zijn razende coloraturen,
Ann Hallenberg zet een mooi sonore Ezio-partij neer (die was oorspronkelijk geschreven voor de castraat
Senesino), met fraai weerwerk van Karina Gauvin als Fulvia en een felle Sonia Prina als de keizer
Valentiniano.
Händel: Serse. Vienna Radio Orchestra olv Brian Priestman (3 cd's).
De opname van Händels Serse die DGG onlangs uitbracht is bijna vijfenveertig jaar oud, maar
klinkt nog verrassend fris. Van historisch musiceren was in 1965 nog geen sprake – er zit een
gemengde bibberklank in de violen en recht voor de microfoon staat een spijkerkast van een klavecimbel –
maar de uitvoering kan zich verder meten met menige hedendaagse Händelvertolking. Onder de zangers
gooien vooral Lucia Popp (Romilda) en Maureen Forrester (Serse) hoge ogen. Wat ook helpt is dat
Händel in deze opera over een Perzische generaal, die eigenlijk alleen maar over
liefdesverwikkelingen gaat, het vaste keurslijf van aria's en recitatieven voorziet van allerlei veel
vrijere tussenwerpsels en briljante invallen.
© Frits van der Waa 2009
