de Volkskrant, Kunst & Cultuur, 9 november 2009
Intiem werk profiteert van nieuwe akoestiek
Berlioz, Ravel, Fauré, Massenet, De Falla en Poulenc, door het Rotterdams Philharmonisch Orkest
en het Nederlands Concertkoor o.l.v. Yannick Nézet-Séguin. 6 november, De Doelen, Rotterdam.
Er lijkt wel een nieuw leven aangebroken voor het Rotterdams Philharmonisch Orkest. Het heeft een
nieuwe chef (Yannick Nézet-Séguin), een nieuwe directeur (Hans Waege), een vers opgeknapte zaal
(de Doelen) en, zowaar, een platencontract met een internationaal label, het bekende EMI. Voorafgaand
aan het Promenadeconcert werd het eerste schijfje gepresenteerd, geheel gewijd aan de Franse componist
en meestercolorist Maurice Ravel.
Het Franse repertoire, zo onderstreepte Nézet-Séguin tijdens een mini-interview, is hem als Canadees
uit Quebec heel lief, maar hij wil daar niet op worden vastgepind. 'Nu begint het echte werk.'
Bij dit programma, zeven korte en makkelijk naar binnen glijdende stukken van vier Fransen en een
Spanjaard, was het nog niet zover – wat niet wil zeggen dat het geen niveau had. Wel werd duidelijk
dat de akoestische facelift die de zaal heeft ondergaan een paar ongunstige bijwerkingen heeft. De
basfrequenties komen gauw te hard door, waardoor het middengebied dan weer een troebele indruk maakt.
Dat was vooral manifest in Berlioz' ouverture Le Corsaire, met zijn felle contrasten en drukke
texturen. Het intiemere werk profiteerde juist van de grotere nabijheid die de ingenieurs de klank
hebben gegeven.
De eendracht van het Nederlandse Concertkoor kwam in twee fraai gedoseerde koormuziekjes van
Poulenc goed naar voren. Ook zoemde het fraai mee met de smachtende melodieën die violiste Simone
Lamsma in Massenets Méditation deed opstijgen. In de Tzigane van Ravel vlamde Lamsma
koelbloedig.
Nézet-Séguin wierp zich er helemaal in, zoals zijn gewoonte is. De bekroning vormde de geslaagde
lancering van Ravels Boléro. De muzikale veeltrapsraket zal vooreerst niet op de plaat belanden.
Het 'echte werk' krijgt als gezegd voorrang.
© Frits van der Waa 2009
