de Volkskrant, Kunst & Cultuur, 7 februari 2011
Breukers sirene loeit glorieus
Padding, Cutler, Ayres, Andriessen en Breuker, door De Ereprijs, o.l.v. Wim Boerman. 4/2, Muziekgebouw, Amsterdam.
Als ooit een musicoloog zich over de muzikale nalatenschap van Willem Breuker gaat buigen, zal hij daar een stevige dobber aan hebben. Als bandleider van het naar hem genoemde Kollektief moet Breuker al een enorme hoeveelheid stukken hebben gecomponeerd, maar hij schreef ook veel voor andere ensembles en orkesten. Hij schudde de noten met ongelooflijke snelheid uit zijn mouw. En ze waren meestal nog goed ook.
Breuker overleed in juli 2010, en niet lang daarna, in september, bracht Orkest De Ereprijs, onopgemerkt in de overdaad aan nieuwe muziek van de Gaudeamus Muziekweek, de première van zijn laatste werk, De Verdubbelaar. Vrijdag deden ze het nog eens over, samen met recent Nederlands en Engels werk.
De Ereprijs is een werkplaats voor componisten met een stevige poot in de muziekeducatie. Tegelijkertijd staat het ensemble op de bres voor nieuwe muziek. Dat liet het vrijdag opnieuw duidelijk horen.
De Verdubbelaar volgt het beproefde Breuker-recept: een potpourri aan invallen, bijeen gehouden door een stuwende ritmiek en die typische, door stevige saxen en koper bepaalde sound waaruit een soort schroeilucht lijkt op te stijgen. Op het troebele begin volgen mootjes gangsterfilmmuziek, Spaans gekruide akkoorden en meeslepende melodieën. Breuker ondergraaft zijn eigen discours met dwarse ondertonen en ontsporingen, maar bereikt met joelende blazers en een door dirigent Wim Boerman aangezwengelde sirene glorieus de eindstreep. Toch is het een stuk minder gedenkwaardig dan het vlammende Altijd hetzelfde dat Breuker in 2009 schreef voor het Metropole Orkest.
De overige programma-onderdelen vielen naar verhouding wat in het niet, met uitzondering van Louis Andriessens Christiaan Andriessens uitzicht op de Amstel, het enige stuk waarin dankzij subtiele instrumentatie en een vrije, maar overzichtelijke vorm ruimte was voor bekoring.
© Frits van der Waa 2011
