de Volkskrant, Kunst & Cultuur, 17 februari 2011
Schubert zonder overtuigingskracht
Schubert, Prokofjev, Rachmaninov en Wolf, door Elizabeth Watts en Roger Vignoles. 15/2, Concertgebouw, Amsterdam.
Het kan snel gaan in een zangersleven. Nog geen vier jaar terug trok de jonge Britse sopraan Elizabeth Watts voor het eerst de aandacht bij een zangconcours in Cardiff. Inmiddels heeft Harmonia Mundi een Bach-cd van haar uitgebracht, zingt ze in Covent Garden een rol in Fidelio, en staat ze op belangrijke podia als de Londense Wigmore Hall en ons eigen Concertgebouw.
Daar bracht ze dinsdag een overwegend Duitstalig programma met toegevoegd Russisch accent. Watts heeft veelzijdige vocale vermogens: een ruim bereik dat van hoog tot laag ongebroken, vol en intens is, en een volume dat reikt van intiem gefluister tot dramatisch vlammen. Voeg daarbij de intelligentie en het technisch vermogen om het vibrato te doseren, of weg te laten, en je hebt een stem om jaloers op te zijn.
Toch steeg Watts tijdens haar recital lang niet altijd uit boven de materie. Vooral haar Schubertvertolkingen misten overtuigingskracht. Aan intimiteit, melancholie of innigheid geen gebrek, zelfs niet aan variëteit of begrip van de tekst, maar Watts heeft de neiging per lied één bepaalde toonzetting te kiezen en daarin te volharden. Kommervolle blikken en de neiging de klinkers te veel naar één timbre toe te buigen versterken dat.
In de Russische liederen is haar dictie nog minder overtuigend, al is de sfeer wel goed. Het zijn vooral de liederen die een beetje naar camp neigen waarin Watts glorieert, zoals het spookachtige, met grafstem gezongen De grijsogige koning van Prokofjev, of Rachmaninovs Heb je de hik, Natasja?, een tipsy inkoppertje. Ook in de daaropvolgende liederen van Hugo Wolf toonde Watts zich het meest op haar gemak wanneer ze echt een verhaal mag vertellen, liefst in het spreekregister. En het wordt tijd om uit te zien naar een betere begeleider dan Roger Vignoles, die de noten afboende en uitklopte als een resolute huishoudster die geen rekening houdt met de buren.
© Frits van der Waa 2011
