de Volkskrant, Kunst & Cultuur, 22 maart 2011
Blauwbaard wil niet vonken
Barbe-Bleue van Offenbach, door Opera Zuid o.l.v. Wout Koeken en José Areán. 20 maart, Theater aan het Vrijthof, Maastricht. Tournee t/m 14/4. www.operazuid.nl
Iedere komiek kan je vertellen dat het niet meevalt om leuk te zijn. En dat is nog moeilijker als je een geheel in het Frans gestelde operette wilt uitvoeren die in 1866 op actuele wijze de spot dreef met van alles en nog wat. In het programmaboek van Offenbachs operette Barbe-Bleue staat niet vermeld welke medewerker van Opera Zuid die tekst heeft aangepast. Misschien was het verteller Steve de Schepper zelf wel (what's in a name?). Hoe het ook zij, hier past een pluim voor noeste arbeid en het binnenschuiven van grapjes over WikiLeaks en Boer zoekt vrouw.
Maar ook dan valt het niet mee om leuk te zijn, vooral als je zo véél tekst hebt. De kwekkende Schepper wordt geholpen door het decor, dat achtereenvolgens een bed, een huiskamer met tv, en een keukentafel met wasmachien voorstelt; allemaal even scheef, even buitensporig groot, en voorzien van openingen waardoor men naar binnen en naar buiten kan kruipen. Heel aardig, slim bedacht, maar desondanks wil het niet vonken in dit Blauwbaard-verhaal, dat door toedoen van Offenbach en zijn tekstdichters heel weinig meer heeft uit te staan met het oorspronkelijke, nogal enge sprookje van Moeder de Gans.
Ondertonen van dat enge klinken nog door in het derde bedrijf, waar Offenbach eventjes raakt aan horrormuziek, alvorens zich weer in lustige marsen en walsen te storten. Heel even wordt het echt grappig, bij een cancan met losse benen van etalagepoppen.
Het meesterschap van de componist komt er verder niet zo uit. Dat kan aan de overmaat van het gesproken woord liggen, maar heeft zeker ook te maken met het wat vlakke spel van het Limburgs Symfonie Orkest en de aangename, maar niet altijd even krachtige bijdragen van de zangers.
Blauwbaard (de Spaanse tenor Joan Ribalta) valt een beetje in het niet, evenals Karin Strobos, Machteld Vennevertloo en de met Beatrixpruik uitgedoste Marieke Koster. Vocaal sterke lichtpuntjes zijn tenor Mark Omvlee als de koning, en Martijn Sanders als de krachtig bassende alchemist Popolani. Maar te midden van al het getrek, gespartel en gedribbel dat de boventoon voert in de regie van Wout Koeken, gaat het leuk zijn ook hun niet makkelijk af. Dit vond een duidelijke weerklank in de morrende geluiden die diverse jonge bezoekers van deze familievoorstelling in de pauze lieten horen.
© Frits van der Waa 2011
