de Volkskrant, Kunst & Cultuur, 11 april 2011
Don Giovanni met de logica van een droom
Don Giovanni, van Mozart, door De Nederlandse Opera o.l.v. Wieler, Morabito en Constantinos Carydis, Muziektheater, Amsterdam, 8/4. Herh. t/m 1/5.
Vijf jaar geleden nodigde De Nederlandse Opera het regisseursduo Jossi Wieler en Sergio Morabito uit om drie grote Mozart-opera's te ensceneren, een onderneming die zowel lof als kritiek oogstte. De hardste woorden werden gesproken over hun Don Giovanni, die zich op het oog afspeelde op de beddenafdeling van een meubelboulevard.
De ledikanten staan er weer, en ook werd op de eerste avond van de serie reprises weer eventjes boe geroepen. Niet zonder reden: voor iemand die de opera niet kent, maakt de eigen invulling die Wieler en Morabito aan het verhaal geven de toedracht nagenoeg onbegrijpelijk. Ook doorgewinterde Mozartliefhebbers zal deze enscenering vooral treffen als een verzameling losse eindjes. Dat komt doordat de regisseurs zich willens en wetens in de hoek hebben geverfd met hun concept van een stel ingedutte personages die slechts ontwaken wanneer Don Giovanni, de grote versierder, in de buurt is. Daarmee krijgt de voorstelling de logica van een droom. Controversieel, maar met een opera die al twee eeuwen lang overal ter wereld wordt opgevoerd mag dat.
En anders dan vijf jaar geleden, toen Ingo Metzmacher als Mozartdirigent door de mand viel, is de muzikale component om door een ringetje te halen. Ditmaal wordt het Nederlands Kamerorkest aangestuurd door de Griekse dirigent Constantinos Carydis, die de noten laat bliksemen en knetteren, maar ook diepgang en souplesse verleent. De akelige synthesizer die voor sommige recitatieven werd gebruikt, is gelukkig afgedankt. Die worden nu geheel vanaf het podium begeleid door virginalist Peter Lockwood, uitgedost als echtgenote van de Commendatore.
Gebleven zijn Donna Anna, Leporello en Zerlina (Myrtò Papatanasiu, José Fardilha en Cora Burggraaf), ongetwijfeld vanwege bewezen diensten. De hoofdrol wordt nu gezongen door de Zwitser Aljandro Marco-Buhrmester, die ruimschoots beschikt over de vereiste kracht en glans. Nieuw is ook Judith van Wanroij die zich met haar indrukwekkende vertolking van de Donna Elvira-partij weer wat nadrukkelijker op de kaart zet als een toekomstbelofte. En Christoph Strehl voldoet uitstekend als nieuwe Don Ottavio. De cast als geheel zet zich ten volle in om alle door de vormgevers bedachte oplossingen, geintjes en verwijzingen naar andere opera's tot hun recht te doen komen. Maar dat neemt niet weg dat dit absoluut een Don Giovanni voor gevorderden is – of voor slaapwandelaars natuurlijk.
© Frits van der Waa 2011
