de Volkskrant, Kunst & Cultuur, 9 juli 2011
Meeslepende melodieën in Manon Lescaut
Manon Lescaut van Puccini, door Zomeropera Alden Biesen o.l.v. Frank van Laecke en Federico Santi. 6/7, Concertgebouw, Amsterdam.
Het verhaal van Manon Lescaut, Puccini's derde opera, is niet gespeend van melodrama. Vooral in de tweede helft, waarin Manon met haar geliefde Des Grieux in Amerika belandt en daar in de woestijn van dorst omkomt, druipt het ervan af. Maar er was geen componist die met zulk materiaal beter uit de voeten kon dan Puccini. Op door stuwende bassen voortgepompte harmonieën, bekleed met strijkersklanken van pluche en fondant, deponeren zijn zangers hun altijd meeslepende melodieën, gewoonlijk in de slipstream van indrukwekkend in octaven meespelende instrumentencombinaties.
In het Concertgebouw voegde zich daarbij woensdag bij wijlen een extra octaaf, geleverd door de hoorbaar meeneuriënde dirigent Federico Santi. Het zij hem vergeven, want de manier waarop hij het koor en orkest van Zomeropera Alden Biesen door de partituur loodste, was om door een ringetje te halen. Dat het geluid een beetje hard tegen de wanden ketste, was eerder te wijten aan het feit dat de zaal bijna halfleeg was. Blijkbaar is het publiek van de Robeco-zomerconcerten nog onvoldoende op de hoogte van de kwaliteit die de Zomeropera te bieden heeft. De landcommanderij Alden Biesen ligt in Vlaams Limburg, tien kilometer ten westen van Maastricht en daar wordt sinds 1998 elk jaar een opera opgevoerd. De organisatie stelt zich mede ten doel om jonge zangers en musici operaervaring te bieden.
De zangers die in het Concertgebouw aantraden waren anders bepaald geen kleintjes, en bovendien hadden ze al twintig scenische voorstellingen van Manon achter de rug. In Amsterdam deden ze het zonder decors, maar met kostuums en een aan de bescheiden manoeuvreerruimte aangepaste personenregie.
Indrukwekkend was vooral de vertolking van de titelrol door de Nederlandse sopraan Barbara Haveman, die in eigen land niet zo vaak te horen geweest is. Haveman beschikt over een vol, dragend geluid, en verleende de verschillende gestalten van Manon – van wufte levensgenietster tot afgetakelde vluchtelinge - de bijbehorende vocale kleuren.
Minstens zo opmerkelijk was het aandeel van de nog maar 27-jarige Belgische tenor Mickael Spadaccini als haar amant, de voornaamloze chevalier Des Grieux. Als Spadaccini zijn stralende, ongebroken geluid nog verder ontwikkelt zonder roofbouw op zijn stem te plegen, staat hem ongetwijfeld een luisterrijke carrière te wachten. Ook de andere grote partijen, die van Manons broer en de oude snoeper De Ravoir, waren met Emilio Marcucci en Piet Vansichen voortreffelijk bezet, terwijl het betrekkelijk kleine, fris klinkende koor bijdroeg aan de meeslepende, bijna roesverwekkende muzikale vermogens die Puccini in zijn latere opera's nog verder zou uitdiepen.
© Frits van der Waa 2011
