de Volkskrant, Kunst & Cultuur, 16 februari 2012
Minnaar trekt muzikale bolderkar
Liszt, Ravel, Chopin en Rachmaninov, door Hannes Minnaar. 14 februari, Muziekgebouw, Amsterdam. Herh.: Haarlem (9), Hengelo (11), Emmeloord (14), Arnhem (18/3).
Hij is nog maar net 27, maar speelt al twintig jaar piano. Twee jaar terug won hij de derde prijs bij het prestigieuze Koningin Elisabeth Concours in Brussel. Sindsdien is de naam van Hannes Minnaar een gevleugeld woord binnen het Nederlandse muziekleven. Onlangs verscheen zijn eerste cd. Minnaar treedt op met verschillende orkesten, en is met het Van Baerle Trio ook dikwijls te horen als kamermusicus.
Op dit moment trekt hij door het land met een soloprogramma. Dinsdag deed hij het Amsterdamse Muziekgebouw aan, waar zich een dankbaar publiek verzameld had. Die dank was terecht, want Minnaar heeft wat in zijn mars. Tegelijkertijd blijft pianospelen een topsport waarin het niet meevalt om de groten naar de kroon te steken.
Wat direct opvalt is de rust die van Minnaar uitgaat. Hij is een efficiënt pianist, die niet spilzuchtig is in zijn bewegingen. Die nuchterheid klinkt ook door in zijn interpretaties: hij is eerder een verteller dan een redenaar, en meer pragmaticus dan poëet. Hij weet van opbouwen en doseren: de gemiddelde hoeveelheid noten per seconde neemt in de loop van zijn recital steeds meer toe. En alles wat hij speelt toont zowel kop en staart als handen en voeten.
Het ligt voor de hand dat een pianist van dit type goed overweg kan met de architectuur van Bachs door Liszt bewerkte Prelude en fuga in a. Uitstekend klinken ook de vier Impromptu's van Chopin, waarin Minnaar de melodieën plooibaar vanonder zijn vingers laat vloeien. Theatraal krachtenspel bewaart hij voor de laatste van de vier, de Fantasie-Impromptu.
Ravels Sonatine ontbreekt het niet aan bekoring, maar wel aan dat kleine vonkje, het kleurige accent, het verrassende detail, en dat is jammer. Met de muzikale bolderkar van Rachmaninovs Sonate nr.1 laat Minnaar ten slotte horen dat hij ook een stuk waarin het vulwerk de inhoud dreigt te overwoekeren veertig minuten lang helder weet te houden. Geen pretje om naar te luisteren, maar wel imponerend.
© Frits van der Waa 2012
