de Volkskrant, Kunst & Cultuur, 27 november 2012
Zelfs als Bartoli zwijgt is ze het middelpunt van haar eigen show
Mission: muziek van Agostino Steffani, door Cecilia Bartoli en Kammerorchester Basel. 25 november, Concertgebouw, Amsterdam.
A facile vittoria – naar een makkelijke overwinning – zong Cecilia Bartoli zondagavond, en vatte daarmee haar optreden in triomfantelijke noten samen. De zaal ging al plat toen bij aanvang de deuren rechts bovenaan opensloegen, al duurde het geruime tijd voor de diva de trappen afdaalde.
Voor haar jongste cd, waaruit ze een selectie ten gehore bracht, heeft de 46-jarige stersopraan het opera-oeuvre van de Italiaanse barokcomponist Agostino Steffani (1654-1728) doorgelicht en afgeroomd. Steffani's opera's worden niet meer opgevoerd, maar hij was zeker een man die zijn vak verstond, en de dertig jaar jongere Händel heeft kennelijk ook heel wat van hem opgestoken.
Bartoli en haar begeleiders, het Kammerorchester Basel, moesten er even in komen. Vooral in de eerste paar aria's hadden de musici de tempo-lat schrikbarend hoog gelegd, zodat Bartoli de nootjes wel in het rond sproeide, maar ze ternauwernood raakte.
Aria's over strelende liefde en een dromerig slaapliedje brachten rust en bezinning. Het soepel spelende barokorkest nam, om Bartoli's keel even wat rust te gunnen, van tijd tot het tijd het voortouw met sprankelende ouvertures. Een glansrol was weggelegd voor de percussioniste, die naast pauken, trom en tamboerijn ook allerlei subtiel ingevoegde belletjes en kleppers hanteerde.
Bartoli's geluid is niet al te veelzijdig, maar dat compenseert ze met een grote lenigheid, een goede hand van kiezen en heel veel charme. Zelfs als ze er het zwijgen toe doet, is ze het fiere middelpunt van haar eigen show, en het enthousiasme waarmee ze haar publiek na drie toegiften vaarwelzegde, had niets geroutineerds.
In de overwinningsaria ging ze een echo-duel aan met de trompettist, dat ze makkelijk won, omdat ze altijd het laatste woord had. De echotruc kwam in het programma diverse keren terug, waardoor hij wat sleets werd.
Hoewel Bartoli's Steffani-selectie opviel door grote bondigheid, kwam er na de pauze een aantal stukken aan bod dat muzikaal wat meer vlees op de ribben had. Vooral de aria Sfere amiche uit Niobe is een opmerkelijk stuk muziek, met een gelukzalige melodie, gedragen door uitgestrekte harmonische vlakken vol innerlijke beweging.
Maar de ovaties golden toch allereerst de vocale vuurpijlen, en die ene toegift, Händels Lascia La spina, die bij de eerste akkoorden al een storm van geestdrift ontketende. Waaruit bleek dat de parochie van hogepriesteres Bartoli geen enkele afvallige kent.
© Frits van der Waa 2012
