de Volkskrant, Kunst & Cultuur, 1 maart 2013
Heerlijk, weer eens Bach, Haydn en Mozart
Bach, Haydn en Mozart, door het Koninklijk Concertgebouworkest o.l.v. Giovanni Antonini. 27 maart, Concertgebouw, Amsterdam. Herh.: 1 en 3/3.
Muziekmaken is een feest, maar toch is het vrij zeldzaam dat je muzikanten echt hoort genieten van wat ze doen. Het is deze week te beluisteren bij het Koninklijk Concertgebouworkest, dat onder aanvoering van Giovanni Antonini een aantal glansrijke uitvoeringen levert van muziek die bij het gezelschap niet zo heel vaak meer op de lessenaar staat. Hè, heerlijk, weer eens Bach, Haydn en Mozart, moeten ze gedacht hebben, of zo klinkt het tenminste.
Antonini, die ruim drie jaar terug ook al eens voor het orkest stond, is een bevlogen dirigent, die zich toelegt op de muziek uit het barok- en het klassieke tijdperk. Bij een optreden met zijn eigen orkest, Il Giardino Armonico, maakte hij toen de blits door plots een traversofluit tevoorschijn te toveren en lustig een mopje mee te spelen vanaf de bok.
Maar het is nu de cellist Giovanni Sollima die voor de solistische traktaties zorgt. Met zijn ranke, iets weke toon levert hij in Haydns Celloconcert in D prestaties die reiken van intense zangerigheid tot wervelende acrobatiek – fris en zonder stijlvreemde opsmuk. Sollima heeft zich vorig jaar tijdens de Cellobiënnale laten horen als een echte showman en dat aspect kon niet onbelicht blijven. In zijn toegift, een thema met variaties van Alfredo Piatti, ontketende hij een miniwervelstorm vol stuiterend stokwerk en caleidoscopische akkoordbrekingen.
In Bachs Eerste suite laten de musici horen dat ze vertrouwd zijn met de door de historische muziekpraktijk blootgelegde klankidealen en spelen met verve voor barokorkest. En Antonini onfutselt Mozarts 'Praagse' Symfonie, waarin de contrasterende muzikale gegevens soms kiekeboe met elkaar lijken te spelen, een scherpgesneden dramatiek. Maar hij tovert in het langzame deel dat typische Mozart-fluïdum in de akkoorden, een glans die zweemt naar het bovenaardse.
© Frits van der Waa 2013
