de Volkskrant, Kunst & Cultuur, 4 maart 2013
Sterke stukken van 'jonge makers'
An evening of today, door het Nieuw Ensemble en Looptail o.l.v. Gregory Charette. 28 februari, Muziekgebouw, Amsterdam.
Omdat het zo saai is om de hele avond op je krent te zitten, wordt er in de cultuursector naarstig gezocht naar nieuwe vormen om de waar aan de man te brengen. Dat geldt ook voor jonge componisten: bij het programma An evening of today@, waar zeven toondichters van rond de 30 hun werk presenteerden vormden de musici op een gegeven moment een rij tot buiten de de concerzaal, waar een slagwerker het elektrisch versterkte touw van een boven het IJ opgelaten vlieger bespeelde.
Luchtvissen heet dit curieuze werk van Wilbert Bulsink, die zijn karige ruimtelijke noten overigens goed weet te kiezen. Een groot contrast met het alle kanten uitvliegende I/O van Thanasis Deligiannis, waarin met tennisrackets, slagwerk en nog veel meer een computergestuurde overdaad aan effecten werd aangedreven.
Jonge Nederlandse componisten zijn tegenwoordig bijna allemaal afkomstig uit het buitenland, maar hierheen gekomen om te studeren aan een van de conservatoria. Ze brengen hun eigen signatuur en muzikale grammatica mee, wat in elk geval zorgt voor veel diversiteit. Zo bevat Cracks between the reflections van Hui Tak-Cheung onmiskenbaar Chinese zoemtonen en theatrale gestes, en is Vodnjal van Kaja Draksler geïmpregneerd met de jazz-achtergrond van de componiste. Het stuk heeft we een fraai gecontroleerde vorm, met zijn woeste begin, dat langzaamaan overgaat in steeds serenere klanken. Het bespiegelende Mottino van Giuliano Bracci was te midden van dit alles naar verhouding traditioneel.
Het Nieuw Ensemble is keihard getroffen door de bezuinigingen, maar blijft knokken voor 'jonge makers'. Dat doet het bij dit concert samen met het jonge ensemble Loopptail. Het heeft twee bijzonder sterke stukken opgeleverd. Lantern Parade van Noriko Koide groeit eerst naar een filigraan van betoverende tinkelmuziekjes, dan naar een spiltoon die aan de wandel gaat, omringd door voortdurend bewegende en wringende samenklanken, waarna de muziek zich als het ware openvouwt in nieuwe harmonieën en uiteindelijk terugkeert naar het bijna-niets.
Even verrassend is Trauermarsch Szenen van de uit Canada afkomstige Trevor Grahl. Rode draad is een kwartpendel op twee pauken, waarop de musici een zinsbegoochelend mozaïek van in elkaar grijpende akkoorden neerleggen, dat aanvankelijk aandoet als een Mahler-parodie, maar al snel volstrekt zijn eigen weg gaat. Knap is ook hoe Grahl met slechts zes muzikanten een waarlijk orkestrale klankwerking bereikt. Als je muziek van dit kaliber schrijft hoef je niet te zoeken naar nieuwe presenteerwijzen of luisterhoudingen.
© Frits van der Waa 2013
