de Volkskrant, Kunst & Cultuur, 5 augustus 2013
Worstelen om de kippenvelmomenten
Le Nozze di Figaro, van Mozart, door NJO en Dutch National Opera Academy. 3 augustus, Radio Kootwijk. Herh.: 6 t/m 10/8.
De grote ruimte in het gebouw van Radio Kootwijk bevat tal van balkons en trapopeningen in een schitterende tegelvloer en het mooiste raam waardoor ooit een Cherubino naar buiten is gesprongen. Alexander Oliver, die voor de Dutch National Opera Academy Mozarts Le Nozze di Figaro heeft geregisseerd, heeft die mogelijkheden van het voormalig zendstation vindingrijk en met zichtbaar plezier benut.
Helaas heeft de fraaie locatie ook enkele nadelen. De akoestiek is problematisch en, het allerergste, er is een luchtverversingsinstallatie die alle stille en zachte momenten in de muziek aan gort bromt. Niet de meest aangename plek voor de jonge zangers die bij de Dutch National Opera Academy hun beheersing van de operakunst vervolmaken. Sommigen komen een deel van de tijd niet eens boven het NJO-orkest uit, dat ook bestaat uit aankomende musici. Bij de première van de voorstelling duurde het lang, erg lang, voor dirigent Richard Egarr zangers en instrumentalisten voldoende bij elkaar had en het niet meer klonk alsof men voortdurend moest worstelen om bij elkaar te blijven. Het heeft ongetwijfeld ook iets te maken met Egarrs benadering van de muziek, die opvalt door souplesse en flexibele tempi – met alle risico's van dien. Een lichtpuntje vormt de genuanceerde fortepianobegeleiding van de recitatieven.
Het is goed denkbaar dat de voorstelling, die met een dubbele cast wordt gespeeld, de komende dagen nog groeit. Bij de vuurdoop had ze, zeker in muzikaal opzicht, toch meer van een studentenopvoering dan van een presentatie van aankomende professionals. Niet dat Figaro (Vincent Spoeltman), Susanna (Hannah Bradbury), graaf Almaviva (Emmanuel Franco) en al die anderen zich er niet dapper doorheen sloegen, maar pas met het aantreden van de Gravin (de elegante en vocaal zonder meer volwassen mezzo Louise Kwong) werd het opeens geloofwaardige opera met zowaar enkele kippenvelmomenten.
Visueel is deze Nozze zonder meer aantrekkelijk. De vroeg-20ste-eeuw- se kostuums voegen niet veel toe, maar het reusachtige bed dat de eerste helft domineert, biedt tal van verstopplekjes en andere theatrale mogelijkheden, terwijl de finale zich afspeelt in een fraai uitgelicht struweel van omgegooide stoeltjes. Dat de reserves gaandeweg wijken voor welgevallen is toch in de eerste plaats te danken aan Mozart, die altijd kans zag het drama tegen het slot van een bedrijf nog eens flink op te stuwen.
© Frits van der Waa 2013
