KCO besmeert troefkaart met honing
Lutosławski, Bartók en Prokofjev. door het Koninklijk Concertgebouworkest o.l.v. Daniele Gatti. 22 augustus, Concertgebouw, Amsterdam.
De zon breekt door zodra meesterpianist Yefim Bronfman het Derde pianoconcert van Bartók inzet. Uit enkele sprankjes groeit een warreling aan lichtplekjes, gesuggereerd door de wervelende arpeggio's, waarna tenslotte de koperblazers van het Koninklijk Concertgebouworkest in volle gloed losbarsten.
Het aandeel dat het KCO donderdag leverde aan de Robeco Summernights was zoals verwacht mocht worden, illuster. Het orkest gaat met dit programma, de officieuze opening van het seizoen '13/14, de komende week ook op stap naar Helsinki en Luxemburg. Bartóks concert, waarin op dat zonovergoten eerste deel nog een bezonken Adagio en een overrompelende, dansante finale volgen, is het kloppend hart van de avond. De onverstoorbare Bronfman is meester over de noten, en dirigent Daniele Gatti leidt het orkest in voortdurende samenspraak. Als aanmerkelijk somberder opmaat fungeert Lutosławski's Musique funèbre in memoriam B. Bartók uit 1958, dat nu, in het honderdste geboortejaar van de Poolse componist, als memoriam voor hemzelf fungeert. Het is een fraai veelstemmig, maar ietwat academisch stuk voor strijkorkest, waarin zowel het basisthema als de grote spanningsboog duidelijk naar Bartók verwijzen.
Als sluitstuk volgt een selectie uit Prokofjevs balletmuziek voor Romeo en Julia, een muzikale troefkaart die in elk zomerprogramma minstens éénmaal wordt uitgespeeld. Maar bij het KCO wordt deze afgelikte boterham toch weer besmeerd met een glanzend laagje honing, eendrachtig geleverd door het subliem spelende en coherent opererende orkest. De kundige dompteur Gatti zweept het soms mastodont-achtige geweld hoog op, maar toont in de lieflijker delen ook een bevallige zijde. Wat niet wegneemt dat deze publiekslieveling altijd aandoet als een brokkelige aaneenschakeling van afzonderlijke nummertjes, die ondanks de verblindende hoogtepunten, al snel neigt naar wijdlopigheid.
© Frits van der Waa 2013
