de Volkskrant, Kunst & Cultuur, 24 maart 2014
Het gedeelte in blauw is door de redactie uit kiesheidsoverwegingen verwijderd, maar ik vind het toch wel een treffend staaltje couleur locale; en voor zover hier sprake is van discriminatie betreft het niet het ras van de bezoekers maar hun geringe bekendheid met de gang van zaken tijdens een concert. Het had evengoed over middelbare scholieren kunnen gaan.
Vleugel ontstemd dankzij krachttraining
Chopin, Schumann en Beethoven door Yundi Li.
22/3, Muziekgebouw, Eindhoven.
Hij wil tegenwoordig alleen nog met zijn voornaam worden aangeduid, net als Rembrandt, Rafaël en Titiaan, maar dat is beslist te veel eer voor de Chinese pianist Yundi Li, die op dit moment een concertreis maakt door Europa en daarbij ook Nederland aandeed.
Onder de belangstellenden in het Eindhovense Muziekgebouw waren er opvallend veel met een oosters uiterlijk, wat het vermoeden wekt dat de concertzaal publiek geronseld heeft onder de lokale Chinese gemeenschap. Het resultaat was in meer dan één opzicht exotisch: veel flitsende smartphones, geloop terwijl de muziek al begonnen is, applaus tussen de delen door en gehoest op delicate momenten.
Li liet zich er niet door van de wijs brengen.
In twee nocturnes van Chopin drapeerde hij meanderende melodieën over een kaarsrecht bospad van akkoorden. Daar viel meteen al op hoe prangend zijn toucher is. Vervolgens stortte hij zich in een vertolking van Schumanns Fantasie opus 17, die de vraag opriep waaraan hij in vredesnaam zijn reputatie te danken heeft. Kleur, zang, raffinement, alles ging onder in gedaver. Li, die in 2000 naam maakte door op 18-jarige leeftijd het Chopin Concours te winnen, wordt vaak in een adem genoemd met zijn even oude collega Lang Lang (zij het altijd als tweede). Zelfs als we die vergelijking buiten beschouwing laten, is er geen ontkomen aan: Li heeft als mens het charisma van een potplant en als pianist de fijnzinnigheid van een klopboor.
Een Steinwayvleugel krijg je niet zomaar ontstemd. Li bokste het in het openingsdeel van Beethovens Appassionata in een paar minuten voor elkaar. Hier moeten jaren intensieve training aan vooraf zijn gegaan, want het is ontegenzeggelijk een prestatie om met zo veel kracht en snelheid alle noten van het stuk achter elkaar te raken zonder het perspectief uit het oog te verliezen. Het vonkje poëzie dat af en toe opgloeide, werd prompt weer onder de voet gelopen. Pas in de toegift, een snuisterijtje van Chinese makelij, demonstreerde Li dat hij ook heel zacht en subtiel kan spelen. Waarna alle aanwezigen er blijk van gaven dat het nu wel mooi was geweest.
© Frits van der Waa 2014
