de Volkskrant, Kunst & Cultuur, 14 mei 2014
Händel op diefstal betrapt
Ensemble Aurora. On the shoulders of giants. Arcana.
Contrapunt is de schone kunst op een vanzelfsprekende manier melodieën tegelijkertijd te laten klinken en die kunst is nog schoner als je dan ook nog ongeveer dezelfde melodie gebruikt in de verschillende stemmen.
Ensemble Aurora, het strijkkwartet van oude-muziekman Enrico Gatti, neemt aan de hand van dit gegeven een kleine drie eeuwen muziekgeschiedenis door op zijn jongste cd.
Het deugt historisch bezien natuurlijk helemaal niet om vocale muziek van Palestrina of een toetsentoccata van Frescobaldi op vier toen nog niet uitgevonden strijkinstrumenten te spelen, maar door de manier waarop Aurora dit doet, geef je je meteen gewonnen. Het is een mooi muzikaal verhaal, waarin het estafettestokje wordt doorgegeven van componist naar componist, die zoals de titel aangeeft, allemaal op elkaars schouders staan.
Geestig is het wanneer je in een fuga van Corelli opeens het Halleluja-thema uit de Messiah hoort verschijnen, dat Händel (niet op de cd) blijkbaar van zijn oudere collega had gepikt.
De tocht eindigt met een glasheldere vertolking van Mozarts strijkkwartet KV 387, waarop de vier musici met schitterende kleuraccenten en dynamische nuances een heel eigen kijk ten beste geven.
Oscar Verhaar. Morte dolce. Quintone.
Op Goede Vrijdag werd de jonge Nederlandse countertenor Oscar Verhaar op illustere wijze voor tv-kijkend Nederland op de kaart gezet in de documentaire De Stem van de Meester.
Op zijn debuut-cd laat de in 1987 geboren zanger horen dat hij niet alleen over een gouden stem beschikt, maar ook over een bovengemiddelde portie stilistisch inzicht en muzikaliteit. Rode draad vormen een aantal Italiaanse liederen van onze Constantijn Huygens, die telkens worden afgewisseld met veelal wat epischer werk van echte Italianen, soms weer in een Nederlandse vertaling, zoals Kraft met smeekende geluijen, met muziek van Caccini en een tekst van Hooft. Het is jammer dat Verhaar hier en daar net een fractie tegen de toon aan zit. Maar ja, dat krijg je als je de rest zo mooi zuiver zingt.
Luitbegeleider Michiel Niessen speelt minstens zo mooi als Verhaar zingt. Vormgever Martien ter Veen verdient echter een veeg uit de pan voor het vrijwel onleesbaar maken van de componistennamen.
Charpentier en Lully Te Deum. Le Poème Harmonique en Kapella Cracoviensis o.l.v. Vincent Dumestre. Alpha
Een van de beroemdste muziekstukken uit de 17de eeuw is het Te Deum van Marc-Antoine Charpentier, waarvan iedereen de ouverture kent als de Eurovisie-mars. Maar zo monter als Vincent Dumestre het stuk uitvoert hoor je het niet vaak, het wordt eerder eens dansje dan een mars. Voor deze uitvoering laat Dumestre naast zijn vaste orkest Le Poème Harmonique weer een hele stoet vocaal talent opdraven, zoals de sopranen Amel Brahim-Djelloul en Aurore Bucher, en de nog jonge tenor Reinoud van Mechelen. Gedurige afwisseling, verrukkelijke blokfluitjes en fraai koper maken deze muziek tot een waar feest. Het Te Deum van Charpentiers rivaal Lully is ook feestelijk, maar van een iets minder bonte snit.
© Frits van der Waa 2014
