de Volkskrant, Kunst & Cultuur, 30 mei 2014
Net dat beetje extra is zoek
La Traviata van Verdi, door Opera Zuid, o.l.v. Frank van Laecke en Per-Otto Johansson.
27/5, Stadsschouwburg, Groningen. Herhalingen t/m 30/6, zie ook operazuid.nl
Gedoemd is Violetta Valéry, de hoofdpersoon uit Verdi's La Traviata ('De gevallen vrouw'). Al waren 19de-eeuwse schrijvers en componisten nog zo betrokken bij het lot van op het verkeerde pad geraakte vrouwspersonen, er moest ook altijd een moraal zijn. Zo gaat Violetta van meet af aan gebukt onder een fatale ziekte. Daar komt dan nog bij dat ze gedwongen wordt zich af te keren van de enige man van wie ze werkelijk houdt.
Het is een uiterst populaire opera. Geen wonder, want ze wemelt van smeuïge melodieën, wufte walsen en strijkersklanken vol weemoed. Maar welbeschouwd is het een vrij kaal psychologisch drama, waarvoor je als regisseur wel een tandje mag bijzetten.
Aan dat beetje extra is Frank van Laecke, die tekent voor een nieuwe Traviata bij Opera Zuid, niet toegekomen, wat een beetje tegenvalt na de schitterende Madama Butterfly die hij twee jaar geleden maakte voor hetzelfde gezelschap. Hij heeft zich wel enigszins kunnen uitleven in twee grote scènes met koor, maar die werken hier meer als terzijdes in een verhaal waarin heen en weer wandelende operazangers de overhand hebben boven diepgang en karaktertekening.
De Duitse sopraan Adréana Kraschewski, die de hoofdrol vertolkt, valt dat nauwelijks aan te rekenen. Ze zingt genuanceerd, kan smaakvol vlammen en is niet bang ook vocaal broos en kwetsbaar over te komen. De sterfscène in het laatste bedrijf krijgt dankzij haar aandeel overtuigingskracht.
Maar haar tegenspelers blijven zingende zetstukken. Eric Laporte zingt heel fraai als haar geliefde Alfredo, maar slaagt er niet in zijn teddybeermodel en dito motoriek van zich af te schudden. Marcel van Dieren, de roet in het eten gooiende vader, heeft een krachtige en welluidende, maar eigenlijk nogal eenzijdige basstem. Vermeldenswaardig is de rol van Annina, vertolkt door Opera Zuid-directeur Miranda van Kralingen, die als sopraan over haar hoogtepunt heen is, maar goed voldoet als hoerenmadam en verpleegster.
In de orkestbak weet dirigent Per-Otto Johanssen wel degelijk het Verdi-vuur te ontsteken bij de Philharmonie Zuidnederland, het fusie-gezelschap dat de beste kwaliteiten van het Limburgse en het Brabantse symfonieorkest in zich lijkt te verenigen. En op het podium ziet het er ontegenzeggelijk fraai uit, met opvallend mooi licht, sobere maar oogstrelende decors en keurige, zij het stereotiepe kostuums. Wie iets nieuws verwacht, hoeft hiervoor de deur niet uit, maar als eerste kennismaking met La Traviata is deze voorstelling zeker toereikend.
© Frits van der Waa 2014
