de Volkskrant, Kunst & Cultuur, 8 december 2014
Vivaldi blijft, versterkt en wel, geheel intact
Symphonic Junction: De Vier Jaargetijden door het Residentie Orkest, Erik Bosgraaf en DJ DNA. 6 december, Het Paard van Troje, Den Haag.
Een imponerend gelid van twaalf draaitafels overspant de volle breedte van de zaal. Daarvoor prijken een klavecimbel en een kistorgel. Het beeld is illustratief voor Symphonic Junction, de concertreeks in de Haagse popzaal Het Paard van Troje, waarmee het Residentie Orkest en brug wil slaan naar een jonger publiek. Inderdaad is de gemiddelde leeftijd van de concertgangers zichtbaar lager dan bij een gewoon concert, al is het percentage senioren nog vrij groot.
In deze aflevering heeft het RO samenwerking aangeknoopt met blokfluitist Erik Bosgraaf en DJ DNA (onder andere bekend van Urban Dance Squad). Uit de speakers klinken vogelgeluiden, als voorschot op de Lente uit Vivaldi's Vier Jaargetijden, het onderwerp van deze aflevering. Het concert wordt kort ingeleid door Floris Kortie, muzieksamensteller van Classic FM, die op een videoscherm een paar voorbeelden geeft van de diverse, soms supersonische bewerkingen waaraan Vivaldi's meesterwerk in het verleden is onderworpen.
Als verbond tussen pop- en klassieke muziekcultuur stelt deze versie van de Jaargetijden niet veel voor – wat niet wil zeggen dat het geen spectaculair concert is. Dat is dan vooral te danken aan het aandeel van podiumdier Bosgraaf, die zijn blokfluit nu eens heft als een bazuin en geregeld op één been gaat staan – niet als gimmick, maar om de hoogste noten te halen, wat alleen kan door het ondereind van de fluit dicht te houden met de knie. Ongeëvenaard zijn de snelheid en de precisie waarmee hij de voortrazende noten van de oorspronkelijk voor viool geschreven solopartij de zaal in sproeit, maar ook de melodieuze, bijna gezongen lange tonen zijn adembenemend. Een tienkoppig uittreksel uit het RO levert energiek en accuraat weerwerk. Alles is licht versterkt en voorzien van een zweempje galm.
Tussen de bedrijven door komt DJ DNA in actie. Hij mixt samples van het orkest met elektronisch schroot, geluiden van wind en regen, en gaat af en toe in dialoog met Bosgraaf die hierbij put uit een heel arsenaal aan fluiten, waarbij vooral de manshoge basblokfluit bizarre mengmogelijkheden biedt. Het zijn niet meer dan tussenspelletjes, en Vivaldi blijft, versterkt en wel, geheel intact – wat gerust stemt, maar toch ook een beetje teleurstelt. Datzelfde geldt voor de lengte van het concert. Binnen een uur is het gepiept.
© Frits van der Waa 2014
