de Volkskrant, Kunst & Cultuur, 11 november 2015
Veerkracht, stuwing, kleur en eendracht
Theodora van G.F. Händel, door Les Arts Florissants o.l.v. William Christie. Gezien: 7/11, Concertgebouw, Amsterdam.
Bij een concertuitvoering van een opera maak je niet snel mee dat het koor in een feestscène losjes over het podium loopt. In het Concertgebouw gebeurde dat zaterdag wel: alle zangers stonden aan de voorrand in plaats van netjes achter het orkest.
Dat kan alleen maar als je de muziek uit je hoofd kent. En dat doen de zangers van Les Arts Florissants, want ze hebben Händels oratorium Theodora al diverse malen in geënsceneerde vorm gespeeld. Daardoor zat iedereen helemaal in zijn rol, wat een uitvoering met een plezierige losheid opleverde. Overigens werd zo'n oratorium in Händels tijd ook niet op de planken gebracht; het muzikale verschil met een gewone opera zit hem voornamelijk in de naam van het beestje.
Echt opwindend is Theodora niet. Het verhaal gaat over de vroege christenen die worden vervolgd door de Romeinen. De contrasten in de eerste akte zijn effectief: de Romeinen gaan vergezeld van trompetten en pauken, terwijl de wereldverzakende christenen worden uitgetekend in spaarzame, soms eenstemmige lijnen. Op den duur zakt het tempo, vervagen die tegenstellingen en wordt het wat meer doorsnee-Händel, wat nog altijd niet kwaad is, vooral in de koorpassages.
Alle vijf zangers, voorop sopraan Katherine Watson en countertenor Philippe Jaroussky, leverden geweldige prestaties, op de voet gevolgd door de mooie donkere mezzo Stéphanie d'Oustrac, tenor Kresimir Spicer en bas Callum Thorpe. En de spil was, in alle bescheidenheid, de intussen 70-jarige éminence grise van de barokmuziek, dirigent William Christie, die zijn equipe veerkracht, stuwing, kleur en hartverwarmende eendracht ontlokte.
© Frits van der Waa 2015
