de Volkskrant, Kunst & Cultuur, 18 november 2015
Vleugelvlugheid
Ravel: pianoconcerten. Yuja Wang en Tonhalle-Orchester Zürich olv Bringuier. DG.
De vleugelvlugheid van Yuja Wang doet niet onder voor die van de snelste vlinders. In luttele jaren is de Chinese pianiste uitgegroeid tot de perfecte vrouwelijke tegenhanger van haar landgenoot Lang Lang, inclusief alle stereotypen die daarbij horen: sensitief, verfijnd en sexy.
Haar jongste cd heeft ze gewijd aan de beide pianoconcerten van Ravel, met in de 12 minuten durende adempauze de orkestloze Ballade van Fauré, waarin nog beter te horen is hoe subtiel en schijnbaar achteloos ze van tint kan wisselen en akkoordbrekingen kan laten vernevelen.
Ravels Concert in G is een wonder van transparantie, eenvoud en intens muziekplezier, waaraan ook het Tonhalle-Orchester Zürich en dirigent Lionel Bringuier veel bijdragen. Hardere noten worden gekraakt in het fameuze Concert voor de linkerhand. Wang laat hier ook haar atletische en stoere kanten schitteren. En dat met maar vijf van die ranke vingertjes. Niet te geloven.
Schubert: Strijkkwintet. Amsterdam Sinfonietta Soloists. Channel Classics.
Meteen bij de opening van Schuberts Strijkkwintet, gespeeld door de solostrijkers van Amsterdam Sinfonietta, sta je versteld van de geweldige contrasten tussen totale verstilling en drama, en het kleurenpalet dat reikt van etherisch tot diep gonzende bastonen.
Maar wacht eens, er zat toch helemaal geen contrabas in dat kwintet? Dat klopt. Sinfonietta heeft de oorspronkelijke partituur, met onderin twee celli, door Marijn van Prooijen laten omwerken tot een versie met contrabas. Dit vanuit de gedachte dat er in Schuberts tijd een superieure basvirtuoos rondliep, genaamd Domenico Dragonetti, en dat Sinfonietta-bassist Rick Stotijn al net zo'n fabelachtige speler is.
Het pakt prachtig uit: er zijn vooral in het Adagio een paar zwierige solopirouettes, waarbij je de indruk rijgt dat er een dikke hommel langszoemt in plaats van een zwierige honingbij, maar de muziek wordt er niet minder van, eerder een beetje anders. Dat is juist bij zo'n bekend stuk mooi meegenomen, subliem als het is.
Tweede winstpunt is dat deze vijf musici elkaar even goed kennen als de leden van een regulier strijkkwartet. En dat hoor je.
Sjostakovitsj: pianoconcerten. Anna Vinnitskaja en Kremerata Baltica.
Alpha.
Er vloeit veel adrenaline door de digitale microputjes van de cd waarop pianiste Anna Vinnitskaya blijk geeft van haar grote affiniteit met het werk van Dimitri Sjostakovitsj. Samen met het spijkers op de kop slaande orkest Kremerata Baltica zorgt ze voor spetterende uitvoeringen van de beide pianoconcerten.
Sjostakovitsj was zelf een briljant pianist én een vreselijke zenuwpees. Vinnitskaya brengt beide aspecten begenadigd onder één noemer, met uptempo buitelnoten en een toucher dat tinkelt als metalen lepeltjes op porselein.
Sporadisch is er ook klaarte en bezinning. Deze muziek lijkt oppervlakkig en luchthartig, maar ook daarvan kun je bij Sjostakovitsj nooit zeker zijn. De twee aanvullende quatre-mainswerkjes zijn écht ongecompliceerd, maar alleszins het aanhoren waard.
© Frits van der Waa 2015
